Να διαβάλουν κάποιον να τον υποτιμήσουν, να τον υποβιβάσουν, να τον ρίξουν όσο πιο κάτω πάει... στον πάτο άν γίνεται...
Κάποιες άλλες φορές γίνεται χωρίς συγκεκριμένο λόγο, έτσι απλά γιατί κάποιος το συνηθίζει. Έχει μάθει να λειτουργεί μ΄αυτό, σε ένα ασυνείδητο πεδίο και ίσως αυτό να είναι πιο επικίνδυνο. Δηλαδή να μην κατανοείς ότι το κάνεις, γιατί έχει γίνει αυτοματοποιημένη λειτουργία σου, κάτι σαν δεύτερη φύση σου...
Όπως και να το δεις η συκοφαντία είναι κάτι ανήθικο, είτε γίνεται συνειδητά, είτε ασυνείδητα... Ανοίγεις τους ασκούς του Αιόλου και τους κατευθύνεις πάνω σε κάποιον. Το αν θα τον πάρει και θα τον σηκώσει ο Αίολος, είναι κάτι που έγκειται στον συκοφαντημένο... στο κατά πόσο είναι και παραμένει σταθερός στο κέντρο του ή μάλλον καλύτερα, στο κέντρο της καταιγίδας... Κι εδώ που τα λέμε καλά θα κάνει να παραμένει στο κέντρο της καταιγίδας που μαίνεται γύρω του, γιατί εκεί έχει ηρεμία... Αν κάνει το λάθος να παρασυρθεί και να βγεί παραέξω (δηλαδή να χάσει τον εστιασμό στον εαυτό του) τότε η καταιγίδα τον πήρε και τον σήκωσε, τον παρέσυρε μαζί της... Μπλέχτηκε σε ένα κυκεώνα από λόγια, κουτσομπολιά, απολογίες, εξηγήσεις... Εμπλέκεται συναισθηματικά σε συναισθήματα αρνητικά που ενέχουν οργή, θυμό, παράπονο, θλίψη, πίκρα… Μία μανία πιάνει τον εμπλεκόμενο να τα αποκαταστήσει όλα εδώ και τώρα. Θέλει να φάει σίδερα και τους συκοφάντες μαζί, θέλει να αποκατασταθεί και να δικαιωθεί στα μάτια όλων όσων εμπλέκονται... Και όλο αυτό τελικά δεν του βγαίνει σε καλό. Γιατί όσο παλεύει να αποκαταστήσει την υπόληψη του, είναι σαν να παλεύει με τα κύματα. Κάποιες φορές καταφέρνεις να επιβιώσεις και κάποιες φορές απλά πνίγεσαι και καταλήγεις στον πάτο...
Και θα αναρωτηθεί κάποιος... ναι αλλά τι κάνεις;;; Πως το διαχειρίζεσαι; Πάνω απ΄όλα είμαστε άνθρωποι και είναι πολύ φυσικό να μας πνίγει το δίκιο... Που είναι το περίεργο να μην θέλεις μία ρετσινιά πάνω σου, μία ταμπέλα κολλημένη στο κούτελο σου;
Και φυσικά υπάρχει και το κοινό, ο λαός, ο όχλος, που συνήθως ψοφάει για κάτι τέτοια... που πιστεύει ή αρέσκεται να πιστεύει ότι «δεν υπάρχει καπνός, χωρίς φωτιά». Ο όχλος λοιπόν συνήθως τροφοδοτεί αυτή τη φωτιά, την αναζωπυρώνει... υπάρχει μία σπίθα συκοφαντίας και ο όχλος τη θεριέυει και τη μετατρέπει σε πυρκαγιά. Γουστάρει τη λασπολογία, του αρέσει να εμπλέκεται, να έχει άποψη χωρίς γνώση... να καταληγει σε αποτέλεσμα χωρίς να έχει ιδέα πως ξεκίνησε και γιατί ξεκίνησε κάτι... Αρέσκεται να ταυτίζεται χωρίς να αποστασιοποιείται... Η Ψυχολογία του όχλου είναι πολύ περίεργη. Και αυτό που δεν καταλαβαίνει ο όχλος ειναι ότι οι «επιτείδιοι συκοφάντες» τον χειρίζονται, τον εμπλέκουν στα γρανάζια τους, γιατί γνωρίζουν ότι δεν έχει διάκριση, αλλά περιέργεια και κακοήθεια. Παπαγαλίζουν αυτά που άκουσαν, αδιαφορώντας αν κάποιος ίσως και να αδικείται εκείνη τη στιγμή.
Συνήθως όταν πέφτει, όταν κατακρειμνύζεται κάποιος, όλοι οι υπόλοιποι νοιώθουν πιο ψηλά, πιο πάνω, πιο ανώτεροι και τους φτιάχνει αυτό, τους ερεθίζει και θέλουν κι άλλο...
Φυσικά αυτό ακριβώς επιδιώκει συνειδητά ή ασυνείδητα ο υποκινητής και χρησιμοποιεί σαν μοχλό την ψυχολογία του όχλου για να το επισπεύσει...
Συνήθως ο υποκινητής παρουσιάζεται σαν αδικημένος, ως θύμα των περιστάσεων. Κάτι συνέβη (ποτέ δεν γνωρίζει τι ακριβώς) και αυτός χωρίς να φταίει πουθενά, αγνός και άσπιλος, αφέθηκε να τον χρησιμοποιήσουν...
Όσο έξυπνος και αν είναι, παραδέχεται ότι «μόνο» στη συγκεκριμένη περίπτωση υπήρξε βλάκας... Όσο καχύποπτος και αν είναι «μόνο» τώρα υπήρξε αφελής... Όσο ισχυρός «μόνο» τώρα βρέθηκε ευάλωτος...
Αλλά ένα νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις... και μία κατάσταση που εμπλέκονται δύο άνθρωποι έχει πάντα δύο απόψεις...
Υπάρχουν διάφορα είδη συκοφαντίας, ερωτικές, οικογενειακές, φιλικές, συνεργασιακές και δυστηχώς Πνευματικές. Προσωπικά πιστεύω ότι η χειρότερη είναι η Πνευματική συκοφαντία. Συνειδητοποίησα ότι όταν ο άλλος δεν σου βρίσκει ψεγάδι, τότε η μόνη του διέξοδος είναι να το κατασκευάσει, να το εφεύρει και να το πασάρει ως αληθές...
Μπορεί να υπάρχουν πολλά όπλα για να αμυνθείς...
Μπορεί να υπάρχουν πολλά συναισθήματα για να νοιώσεις...
Μπορεί να υπάρχουν πολλές σκέψεις και αντιδράσεις για να προβάλλεις...
Για μένα προσωπικά, Φάρος της ύπαρξης μου είναι η «Αγάπη»...
Είναι φως άσβεστο μέσα στην καρδιά μου, ο προσωπικός μου «Ήλιος»...
Το «Απολλώνιο φως» με γεμίζει, γιατί είμαι γνήσιο παιδί του φωτός που πρεσβεύει... Αντιλαμβάνομαι ότι το φως με κάνει Μαχητή του, αλλά πρέπει να το εμπιστεύομαι... να εμπιστεύομαι το φως της Ψυχής μου... την αγνότητα της πρόθεσης μου... και να πιστεύω βαθιά μέσα μου, ότι το φως αποκαλύπτει όλες τις σκιές, σταματάει να επικρατεί το σκοτάδι και λάμπει η αλήθεια... Αλλά αυτό για να γίνει πρέπει να είμαι πλήρως αποστασιοποιημένη, χωρίς συναισθήματα, χωρίς σκέψεις, χωρίς σενάρια... Απλά εκεί... βράχος ακλόνητος στο κέντρο μου, στο κέντρο της ύπαρξης μου... Και τότε μαγικά έχοντας πάρει τη μαθητεία, όλα γίνονται Φως...
Και προχωράω μπροστά και δεν κοιτάζω ποτέ ξανά πίσω, ούτε καν για να αναρωτηθώ τι απέγινε...
Απλά βαδίζω στο δρόμο που μου ανοίχτηκε… Τον βαδίζω με επίγνωση γνωρίζοντας ότι τώρα μπορώ να τον κάνω ασφαλή για όλους όσους είναι σαν και μένα…
Φωτεινός φάρος της ύπαρξης μου, είναι πάντα ο Ανώτερος Εαυτός μου και το Ακτινοβόλο Φως που πρεσβεύει!
Είσαι Θυγατέρα του μεγάλου Φωτός…
Θυμήσου την Πνευματική σου καταγωγή
και θα απελευθερωθείς από το σκοτάδι…
Μην μένεις άλλο, μέσα στις σκιές…
Ξεπρόβαλε «Κόρη του Φωτός» από τα σκοτάδια που σε περικλείουν…
Άσε την ψυχή σου ελεύθερη
εσύ που γεννήθηκες από τον ήλιο…
Γιατί το Φως σου Κόρη, είναι το μεγάλο Φως που λάμπει
μέσα από τη σκιά της σάρκας σου…
Γέμισε με δόξα το Φως του Πνεύματος σου
Ελεύθερη από τα δεσμά του σκότους
Ψυχή ελεύθερη, περπάτησε αδέσμευτη
στο δρόμο που οδηγεί στον ήλιο…
Ανυψώσου.. Προχώρησε μπροστά… Πέτα ψηλά …
Μακριά στα πεδία που σε περικλείουν
και όμως είναι Ένα μαζί σου
Ανυψώσου Κόρη και Λάμψε όπως το Φως…
Σεπτέμβρης 2016
Κάλλη
