Ποιο το νόημα να προσπαθείς να δείξεις σε τυφλούς το φως του ήλιου;
Ποιο το νόημα να προσπαθείς να οδηγήσεις άπιστους αναζητητές στο φως του Πνεύματος τους;
Ποιο το νόημα να προσπαθείς να είσαι «Αγάπη» σε έναν κόσμο γεμάτο μίσος;
Ποιο το νόημα να προσπαθείς να είσαι «Αλήθεια» σε έναν κόσμο γεμάτο ψέμα και υποκρισία;
Ποιο το νόημα να προσπαθείς να είσαι «Χαρά» σε έναν κόσμο γεμάτο θυμό;
Ποιο το νόημα να προσπαθείς να είσαι «Ελπίδα» σε έναν κόσμο γεμάτο μιζέρια και εξαθλίωση;
Ποιο το νόημα να προσπαθείς να είσαι «Προσφορά» σε έναν κόσμο που όλοι θέλουν να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούν;
Ποιο το νόημα να προσπαθείς να είσαι υπεράνω των καταστάσεων, όταν όλοι είναι θύματα τους και το γνωρίζουν;
Ποιο το νόημα να προσπαθείς να είσαι υπεράνω της ύλης, όταν όλοι είναι δέσμιοι της;
Παρατηρείς κάποιους ανθρώπους γύρω σου και είναι πιο σκοτεινοί στην Ψυχή, απ΄ότι τα σκοτάδια της νύχτας… Περπατούν σε σκοτεινή λαμπρότητα… χωρίς να είναι φως… και δεν το βλέπουν… δεν το αντιλαμβάνονται καν… νομίζουν ότι είναι φως…
Ποιο το νόημα να προσπαθείς να είσαι «Καλός/η» σε έναν κόσμο που δεν πιστεύει στην καλοσύνη… και να την δει και να την βιώσει δεν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει…
Και αναρωτήθηκα… «Ποιο το νόημα τελικά;;;»
Κι απάντηση δεν πήρα… καμία απόκριση…
Και νοιώθοντας απόγνωση κοίταξα εσένα… Τον Ανώτερο Εαυτό μου… το Ανώτερο Φωτεινό Πνεύμα μου… είσαι εκεί ψηλά καλέ μου, αλλά και τόσο δίπλα μου συνάμα… είσαι τόσο λαμπερός… τόσο ακτινοβόλος… γεμάτος φως… αγάπη… αλήθεια… χαρά… ελπίδα… τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά από εμένα…
Και ξαφνικά ΟΛΑ απέκτησαν νόημα… όλα όσα θέλω… όλα όσα επιδιώκω να γίνω… όλα όσα είμαι… όλα όσα πρεσβεύω σαν ύπαρξη στο εδώ και τώρα… σ΄αυτή τη χρονική στιγμή…
Είναι για να σου μοιάσω, στο τόσο δα, έστω… για να μπορώ να κοιτάζω το φως σου χωρίς να καίγομαι… για να μπορώ να τα δώσω όλα σ΄αυτήν την ενσάρκωση… να τα δώσω ΟΛΑ για σένα… ρισκάροντας τα πάντα, για να κερδίσω τα πάντα… ρισκάροντας την ύλη για να κερδίσω το Πνεύμα…
Ε… ναι λοιπόν… υπάρχει τελικά Νόημα…
Δεν μπορώ… δεν μου επιτρέπω να είμαι τίποτα λιγότερο…
Αν είμαι έστω και λίγο κατ΄εικόνα και ομοίωση σου… τίποτα και κανείς δεν θα με πείσει να είμαι κάτι λιγότερο από σένα…
Και αντιλαμβάνομαι ότι τόσο καιρό ήμουν περιτοιχισμένη από το σκοτάδι των ανθρώπων γύρω μου και όμως ήμουν γεμάτη από το φως του Πνεύματος μου… από εσένα… Ακτινοβολούσες το φως σου, πάνω στο δρόμο, για να μην χάνω ποτέ το μονοπάτι μου στο φως… Φρόντιζες πάντα να βρω το μονοπάτι, μέσα από τα εμπόδια της ύλης… Μου έδειχνες με κάθε τρόπο ότι το φως είναι η κληρονομιά μου… ότι το σκοτάδι, είναι μόνο ένα πέπλο… και όταν μέσα στην καρδιά μου είναι και παραμένει σφραγισμένη η αιώνια λαμπρότητα, θα κομματιάσει τελικά το πέπλο της νύχτας…
Πάντα με έστρεφες προς τα πάνω… προς το Φως…
Έστρεφες τις σκέψεις μου προς τα πάνω… προς το Πνεύμα…
'Εστρεφες την πρόθεση μου προς τα πάνω… με πίστη και αγνή καρδιά…
Και επιτέλους νοιώθω τη ροή… τη ροή της γνώσης... της γνώσης του Πνεύματος... του Πνεύματος που ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΤΩΡΑ...
Ακτινοβόλο και Λαμπερό...
Αυθύπαρκτο και Αυτόνομο...
Έτοιμο για Ένωση...
Ένωση Ανώτερου και Ψυχής...
Ένωση Ψυχής με προσωπικότητα...
Ένωση προσωπικότητας με ύλη...
Ένωση ύλης με Πνεύμα...
Ροή Φωτός... ροή Γνώσης... ροή Αγάπης...
Μέσω της ροής θα επιτευχθεί η Ένωση και θα είναι ανακουφιστική...
Μοναδική σε νοιώσημο ... μαγική σε αίσθηση!!!
ΓΕΝΟΙΤΟ!!!
19-4-2017
Κάλλη Σκαρλάτου
