Με το φως των ματιών σου, ενεργοποίησες τη μνήμη της Ψυχής μου… Χαμένη για χρόνια στο σκοτάδι της ανυπαρξίας, έψαχνα απεγνωσμένα αυτό το φως… Αυτή τη μαγική σπίθα που θα ενεργοποιήσει, το βαθύτερο κομμάτι της ύπαρξης μου…Το βρήκα κι άλλες φορές σε άλλες ζωές, αλλά ήταν τόσο πολύ δυνατό ή εγώ ήμουν τόσο πολύ αδύναμη, που με έκαψε… Δεν αρκεί να βρεις το φως του Πνεύματος σου… Πρέπει να είσαι δυνατός, να το αντέξεις και να μην καείς από τη φλόγα του… Και τώρα εδώ σ΄αυτή τη ζωή, σε ξαναβρήκα Πνεύμα μου… Ολοφώτεινο, Λαμπερό, Ζωοφόρο… Και είμαι πια αρκετά δυνατή, για να με λούζει το φως σου, χωρίς να με καίει…
Το λαμβάνω ως Ζωοδότη ήλιο της ύπαρξης μου… Ως Ζωοφόρο αγκάλιασμα της Ψυχής μου… Της Ψυχής που αφυπνίζεται αργά-αργά… Για να καταφέρω αυτή τη φορά, να αντέξω το φως σου… τη λάμψη σου… Αλλά και τη δική μου λάμψη, όταν είμαστε ΕΝΑ… Ψυχή και Πνεύμα ενωμένα, στον αέναο στροβιλισμό των σφαιρών… Στο αέναο ΟΛΟΝ της δημιουργίας των Συμπάντων και των Διαστάσεων… Μέσα από τα μάτια σου θυμάμαι, κόσμους ξεχασμένους… Ξεπηδά η μνήμη, σαν σπίθα στο σκοτάδι και μετά σβήνει πάλι… Βλέπω Πλανήτες, Γαλαξίες, τη δημιουργία του Σύμπαντος, σε φλασάκια δημιουργικού οργασμού… Οργασμός στον εγκέφαλο, που δεν έχει να συσχετίσει τίποτα γνωστό… Αυτά τα δεδομένα είναι πιο πολύ αίσθηση, παρά εικόνα, είναι πιο πολύ αναλαμπή στιγμής, παρά μνήμης…
Και αναρωτιέμαι για τη μυστική συμφωνία που κάναμε… Τότε που χωριστήκαμε… Τότε που η Ψυχή διαχωρίστηκε από το Πνεύμα της και έπεσε στον κόσμο της ύλης…
Τότε που ξεκίνησε αυτό το παιχνίδι, των συνεχόμενων ενσαρκώσεων… Τότε που επέλεξα να έρθω εδώ, χωρίς μνήμη… χωρίς τη μνήμη σου… Η «αλαζονεία της Ψυχής» και η «σιγουριά του Πνεύματος» ότι όλα θα πάνε καλά… Ότι στο τέλος θα θυμηθώ και θα κάνω ότι χρειάζεται για να επιστρέψω πίσω σε σένα…
Πλούσια από βιώματα της ύλης, από λάθη, αλλά και επιτυχίες… Από πισωγυρίσματα, αλλά και άλματα… Πόσες ζωές χαμένες με πήγαν πίσω… Και πόσες ζωές εκτινάχθηκα μπροστά, αλλά όχι τόσο όσο θα έπρεπε, για να είμαι ακόμα εδώ, για να είμαι ακόμα μακριά σου… Και φτάνοντας στο Τώρα… και νοιώθοντας απέραντη ευγνωμοσύνη για τα καλά, αλλά και για τα άσχημα… ρισκάρω… ρισκάρω τα Πάντα, για να κερδίσω τα Πάντα… ρισκάρω την Ψυχή μου, για να την ξανακερδίσω…Εναρμονίζω την ύλη μου, για να καταφέρω να υλοποιήσω το Πνεύμα μου… να υλοποιήσω εσένα Ανώτερε Εαυτέ μου και να μου δοθεί η άδεια της επιστροφής στην Εστία…
Της επιστροφής σε σένα Πνεύμα μου…!
Κάλλη, Αύγουστος 2010
Special thanks to Rassouli for his inspiring paintings
