Αποχαιρετισμός…

Τρείς μέρες και σήμερα έμειναν για τη οριστική επιστροφή στην Αθήνα. Θα αποχαιρετήσω την «Παλαιά Χώρα του Ήλιου» και της καρδιάς μου. Το μέρος που ξεκίνησαν όλα… το μέρος που υλοποιήθηκαν όλες οι Πνευματικές αναζητήσεις μου και πήραν μορφή… υλική μορφή… έγιναν έργο, «Έργο Ψυχής»…
Εδώ ανοίχτηκε ο 1^ος Θρόνος της Ενέργειας της Αγάπης!
Εδώ βίωσα την αγάπη ως ενέργεια, ως άνοιγμα, ως πανίσχυρη δύναμη που κρατάει Σύμπαντα σε συνοχή… Αλλά εδώ βίωσα και τι θα πει μικρή συναισθηματική αγάπη, προδοσία και αλαζονεία… Εδώ κατάλαβα (εκ του αποτελέσματος) ότι η Αγάπη ως Ενέργεια είναι πολύ ισχυρή, για να τη διαχειριστεί κάποιος… ακόμη και αν ασχολείται με το Πνεύμα… Ίσως να γίνεται ευάλωτος, απλά και μόνο γιατί βαθιά μέσα του "ξέρει" και γιατί υποσυνείδητα έχει κάνει ήδη τις επιλογές του… Είναι επιλογή σου (δυστυχώς) να είσαι και να παραμένεις ευάλωτος… 
Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι ανοίχτηκαν πολλαπλές ευκαιρίες σε όλους… και τους κατέχοντες την Πνευματική γνώση και τους μη κατέχοντες… Δόθηκαν διπλές – τριπλές ευκαιρίες και οι ελάχιστοι που αποδέχτηκαν την πρόκληση και όλα τα θαύματα που τους ανοίχτηκαν, πολύ απλά την υλοποίησαν κιόλας. 
Οι υπόλοιποι χτυπήθηκαν από την ύλη και από τις καταστάσεις, ουσιαστικά από τις ίδιες τους τις επιλογές…   
Πιστεύω ότι δεν μας αντέχει άλλο ενεργειακά ο τόπος… Εννέα χρόνια τώρα δώσαμε ενεργειακά ότι είχαμε να δώσουμε… Εννέα χρόνια τώρα λάβαμε ενεργειακά πανίσχυρες δονήσεις και ανταποκριθήκαμε επάξια στις γνώσεις που μας δόθηκαν, στο Έργο που μας ανατέθηκε από τις Ανώτερες Διαστάσεις του Πνεύματος!
Μοιράσαμε αλλά και μοιραστήκαμε απλόχερα!!!

Και φτάσαμε στο σήμερα και κάθομαι και απολαμβάνω εμπρός μου, να απλώνεται μία υπέροχη, ήρεμη, γαλάζια θάλασσα… απολαμβάνω τον παφλασμό του κύματος, καθώς σκάει ανάλαφρα στην ακρογιαλιά… 
Ο ουρανός απλώνεται πιο γαλανός από ποτέ και πιο απέραντος θαρρείς, καθώς ενώνεται στο βάθος του ορίζοντα με τη θάλασσα…

Ο ζωοδότης και ζωοφόρος Ήλιος της παλαιάς πόλης, φωτίζει τα ερείπια του παλιού κάστρου που δεσπόζει στην κορυφή της…
Φωτίζει επίσης ανθρώπους, καταστάσεις, συνειδήσεις…
Φωτίζει, ζωοδοτεί και αναζωογονεί, αλλά ταυτόχρονα καίει και τσουρουφλίζει αν δεν προσέξεις… αν εκτεθείς χωρίς σκέψη, αν δεν προνοήσεις να προστατευτείς από το άπλετο φως του…
Πεταλούδες πετούν γύρω μου… ζουζούνια κόκκινα ζουζουνίζουν… λευκά κρίνα της Παναγιάς (το γνωστό αρχαίο Παγκράτιο) λουλουδιάζουν στην άμμο, ενάντια σε κάθε λογική… 

Με λίγα λόγια είναι μία υπέροχη Καλοκαιρινή μέρα!!!
Ιδανική μέρα για να αποχαιρετήσεις ότι έχεις αγαπήσει σ΄αυτόν εδώ τον τόπο… ότι σε κράτησε και ότι σε μάγεψε… Οι άνθρωποι του με απογοήτευσαν… ναι… αλλά ο τόπος ποτέ… η ενέργεια ποτέ… ο ήλιος και η θάλασσα ποτέ… Μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να νοιώσω για όλες τις εμπειρίες, για όλα τα δώρα που μου πρόσφερε… για όλη τη γκάμα των συναισθημάτων που με ώθησε να βιώσω… Νοιώθω ότι όπου και αν πάω θα τον κουβαλάω μέσα μου, μιας και έγινε κομμάτι μου… και έγινα κι εγώ κομμάτι του… και αυτό είναι κάτι που δεν μοιράζεται γιατί μου ανήκει ολοκληρωτικά… 

Ανοίγομαι λοιπόν για άλλη γη… για άλλα μέρη… ανοίγομαι να καθοδηγηθώ και να ανακαλύψω το νέο τόπο της καρδιάς μου… τη φωτεινή συνέχεια αυτού του τόπου… που σαν συνέχεια, μόνο καλύτερη μπορεί να είναι… το πιστεύω… το νοιώθω και το αναμένω…
Γι΄αυτό αποχαιρετάω τον τόπο και ανοίγομαι να βρω τον επόμενο… Αυτόν που θα φιλοξενήσει τα Ταξίδια μας στις Διαστάσεις του Πνεύματος… Αυτόν που θα γεμίσει με την ενέργεια μας… Αυτόν που θα μας δώσει τα επόμενα δώρα του Πνεύματος και ίσως και της ύλης… Ίδωμεν… ο καιρός γαρ εγγύς…   
Ανοίγω τα φτερά για να πετάξω… όχι σαν τον Ίκαρο, χωρίς γνώση, παρορμητικά… Ανοίγω λευκά φτερά σαν τον Πήγασο, με καθαρή Πνευματική Σκέψη και ετοιμάζομαι για το επόμενο Πνευματικό άλμα!!!
Γένοιτο!!!

                                                                             Κάλλη 3/9/17