Με αυτό το άρθρο μου θέλω να προκαλέσω να τολμήσουμε μία εσώτερη ενδοσκόπηση... Να ξαναδούμε τις αξίες μας, γιατί διανύουμε κρίση, κρίση αξιών... κρίση
ταυτότητας...
Πρέπει να γίνουμε τολμηροί... Πρέπει να ρισκάρουμε...
Να ρισκάρουμε να χάσουμε τα πάντα, για να κερδίσουμε τα πάντα...
Να ρισκάρουμε την προσωπικότητα, για να κερδίσουμε την Ψυχή...
Να ρισκάρουμε την ύλη, για να κερδίσουμε το Πνεύμα...
Να σκαλίσουμε τις στάχτες της ύπαρξης, για να ανασύρουμε το πολύτιμο “Διαμάντι” που όλοι κρύβουμε μέσα μας... “Το Διαμάντι της ύπαρξης”...
Αλλά για να δούμε, πως θα το καταφέρουμε αυτό, αφού έχουμε μάθει άλλο να δείχνουμε και άλλο να είμαστε... Έχουμε μάθει να σμιλεύουμε μία εικόνα που δεν είναι η δική μας και να την επιδεικνύουμε στους άλλους τόσο πειστικά, που στο τέλος πιστέψαμε κι εμείς ότι αυτό είμαστε... Έχουμε μάθει να κρύβουμε την αληθινή μας ταυτότητα, το υπέροχο δυναμικό μας και να υιοθετούμε συμπεριφορές, τρόπους και λειτουργίες που δεν είμαστε εμείς, αλλά θα θέλαμε να είμαστε... Νομίζουμε μάλιστα ότι τα καταφέρνουμε καλά και ότι οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν και πολύ, όλο αυτό το μπέρδεμα, που παρουσιάζουμε σαν δικό μας... Έχουμε “μπει” σε ρόλους και τους παίζουμε, με τον καλύτερο τρόπο...
Πρέπει να γίνουμε τολμηροί... Πρέπει να ρισκάρουμε...
Να ρισκάρουμε να χάσουμε τα πάντα, για να κερδίσουμε τα πάντα...
Να ρισκάρουμε την προσωπικότητα, για να κερδίσουμε την Ψυχή...
Να ρισκάρουμε την ύλη, για να κερδίσουμε το Πνεύμα...
Να σκαλίσουμε τις στάχτες της ύπαρξης, για να ανασύρουμε το πολύτιμο “Διαμάντι” που όλοι κρύβουμε μέσα μας... “Το Διαμάντι της ύπαρξης”...
Αλλά για να δούμε, πως θα το καταφέρουμε αυτό, αφού έχουμε μάθει άλλο να δείχνουμε και άλλο να είμαστε... Έχουμε μάθει να σμιλεύουμε μία εικόνα που δεν είναι η δική μας και να την επιδεικνύουμε στους άλλους τόσο πειστικά, που στο τέλος πιστέψαμε κι εμείς ότι αυτό είμαστε... Έχουμε μάθει να κρύβουμε την αληθινή μας ταυτότητα, το υπέροχο δυναμικό μας και να υιοθετούμε συμπεριφορές, τρόπους και λειτουργίες που δεν είμαστε εμείς, αλλά θα θέλαμε να είμαστε... Νομίζουμε μάλιστα ότι τα καταφέρνουμε καλά και ότι οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν και πολύ, όλο αυτό το μπέρδεμα, που παρουσιάζουμε σαν δικό μας... Έχουμε “μπει” σε ρόλους και τους παίζουμε, με τον καλύτερο τρόπο...
Και καταλήγουμε να ξεχνάμε ποιοι είμαστε... Καταλήγουμε να συσσωρεύουμε ρόλους και στο τέλος χάνουμε αυτή την υπέροχη
μοναδικότητα που έχει ο καθένας μας...
Και επιθυμούμε... διψάμε θα έλεγα, ο άλλος να μας αποδεχτεί, να μας αγαπήσει, να μας εμπιστευτεί, να μας σεβαστεί...
Πόσο πολύ το θέλουμε... Πόσο πολύ το έχουμε ανάγκη...
Αλλά έχουμε αλήθεια σκεφτεί, ότι ο άλλος αυτό που λαμβάνει από εμάς είναι ένα μπέρδεμα... ένα συνονθύλευμα λειτουργιών που δεν είναι οι δικές μας και έτσι δεν ξέρει πως να πράξει... ή ακόμα χειρότερα, μπερδεύει το δικό του συνονθύλευμα με το δικό μας και τότε είναι που πραγματικά δεν βγάζουμε άκρη...
Πόσους ανθρώπους αλήθεια έχουμε στη ζωή μας, που ότι κι αν κάνουμε μαζί τους δεν βγάζουμε ποτέ άκρη...;
Και το αστείο και ταυτόχρονα λυπηρό, είναι ότι όλοι μας ψάχνουμε τα ίδια πράγματα... αναζητάμε αληθινούς ανθρώπους πλάι μας… αναζητάμε ξεκάθαρες συμπεριφορές και λειτουργίες, ισχυρά και όμορφα συναισθήματα, θετικές σκέψεις...
Πόσο το έχουμε όμως όλο αυτό...; Πόσο το έλκουμε στη ζωή μας...;
Ξανά και ξανά ίδιοι ρόλοι παιγμένοι με διαφορετικό τρόπο, σε διαφορετικά θέατρα ελέγχου... Ίδιες ψευδαισθήσεις... γι΄αυτό που είμαστε ή γι΄αυτό που θα θέλαμε να είμαστε... γι΄αυτό που επιθυμούμε διακαώς να γίνουμε, αλλά χωρίς προσπάθεια...
Και το “Διαμάντι” που είμαστε... το “Διαμάντι” που έχουμε όλοι μέσα μας, μένει καλά κρυμμένο... τόσο καλά που ούτε κι εμείς δεν θυμόμαστε πόσο βαθιά το έχουμε θάψει... μερικές φορές ξεχνάμε ακόμα και την ύπαρξη του...
Και επιθυμούμε... διψάμε θα έλεγα, ο άλλος να μας αποδεχτεί, να μας αγαπήσει, να μας εμπιστευτεί, να μας σεβαστεί...
Πόσο πολύ το θέλουμε... Πόσο πολύ το έχουμε ανάγκη...
Αλλά έχουμε αλήθεια σκεφτεί, ότι ο άλλος αυτό που λαμβάνει από εμάς είναι ένα μπέρδεμα... ένα συνονθύλευμα λειτουργιών που δεν είναι οι δικές μας και έτσι δεν ξέρει πως να πράξει... ή ακόμα χειρότερα, μπερδεύει το δικό του συνονθύλευμα με το δικό μας και τότε είναι που πραγματικά δεν βγάζουμε άκρη...
Πόσους ανθρώπους αλήθεια έχουμε στη ζωή μας, που ότι κι αν κάνουμε μαζί τους δεν βγάζουμε ποτέ άκρη...;
Και το αστείο και ταυτόχρονα λυπηρό, είναι ότι όλοι μας ψάχνουμε τα ίδια πράγματα... αναζητάμε αληθινούς ανθρώπους πλάι μας… αναζητάμε ξεκάθαρες συμπεριφορές και λειτουργίες, ισχυρά και όμορφα συναισθήματα, θετικές σκέψεις...
Πόσο το έχουμε όμως όλο αυτό...; Πόσο το έλκουμε στη ζωή μας...;
Ξανά και ξανά ίδιοι ρόλοι παιγμένοι με διαφορετικό τρόπο, σε διαφορετικά θέατρα ελέγχου... Ίδιες ψευδαισθήσεις... γι΄αυτό που είμαστε ή γι΄αυτό που θα θέλαμε να είμαστε... γι΄αυτό που επιθυμούμε διακαώς να γίνουμε, αλλά χωρίς προσπάθεια...
Και το “Διαμάντι” που είμαστε... το “Διαμάντι” που έχουμε όλοι μέσα μας, μένει καλά κρυμμένο... τόσο καλά που ούτε κι εμείς δεν θυμόμαστε πόσο βαθιά το έχουμε θάψει... μερικές φορές ξεχνάμε ακόμα και την ύπαρξη του...
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν ότι «Αδάμας»
σημαίνει αήττητος, ακατανίκητος… ότι
έχει τη μεγαλύτερη σκληρότητα από όλα τα ορυκτά και ότι έχει επίσης την πιο ισχυρή
και εκτυφλωτική λάμψη… Έχοντας όλοι μας κρύψει τον “υπέροχο αδάμαντα” που έχουμε μέσα μας, όλο αυτό το καθρεφτίζουμε
γύρω μας, στον τόπο μας, στη χώρα μας, στην Ελλάδα μας...
Η Ελλάδα που έδωσε, που άπλωσε τα φώτα του Πολιτισμού και συνεχίζει να τα
δίνει, ικέτης όχι των αληθινά ισχυρών, αλλά αυτών που επέβαλαν με το ζόρι την
ισχύ τους... Και αυτοί με την σειρά τους, οι δήθεν ισχυροί, προσπαθούν να κουκουλώσουν, να
θάψουν το διαμάντι της χώρας μας... το απίστευτο δυναμικό της, τον ανεξάντλητο
πλούτο της... το λαμπερό φως της... την ισχυρή της ενέργεια... την αήττητη
Ελληνική Ψυχή μας…
Και θα μου πει κάποιος, θα με ρωτήσει και θα είναι εύλογη η απορία του... “Πως θα το φέρουμε στο Φως το Διαμάντι της χώρας μας ...;”
Είναι εύκολο σε μία Ελλάδα που παραπαίει να είσαι Φώς, Υποστήριξη, Ενθάρρυνση, Κατανόηση…; Είναι εύκολο να είσαι καλά χωρίς να προκαλείς, αλλά να εμπνέεις τους άλλους με το παράδειγμα σου…;
Πόσο λογικό είναι να βλέπεις λύσεις, διεξόδους, ανοίγματα και να δυσκολεύεσαι να τα προτείνεις; Έχετε σκεφθεί ποτέ ότι η «Κρίση» που περνάει η Ελλάδα μας, είναι μία ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, για να ψάξουμε βαθιά μέσα μας και να ανασύρουμε το Διαμάντι μας, για να κατανοήσουμε που έχουμε σπαταλήσει ενέργεια, γνώσεις, σκέψεις, συναισθήματα, χρόνο, χρήματα… Που έχουμε σπαταληθεί σαν κράτος, σαν Έλληνες πολίτες, σαν άνθρωποι και γιατί βιώνουμε τώρα αυτή την έλλειψη, αυτό το κλείσιμο, αυτή τη στέρηση…
Και γιατί κάποιοι μέσα στην κρίση είναι καλά…;
Γιατί πάλι κάποιοι δεν καταφέρνουν με τίποτα να ορθοποδήσουν…;
Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας που ανήκει; Σε ποια κατηγορία; Σε αυτούς που στηρίζουν, ή σε αυτούς που χρειάζονται στήριγμα; Σε αυτούς που καθοδηγούν ή σε αυτούς που διψούν για καθοδήγηση; Σε αυτούς που είναι πέρα από την κρίση, ή σε αυτούς που πνίγονται μέσα της;
Απλά σκεφτείτε το… αλλά χωρίς κριτική… χωρίς θυμό… χωρίς παράπονο… χωρίς φόβο… κατανοήστε το… και αναρωτηθείτε…
Θέλω να βγω από αυτό το τέλμα;
Θέλω να ανασάνω ελεύθερα χωρίς άγχος για το αύριο;
Θέλω να σταθώ στα πόδια μου;
Θέλω να γίνω φωτεινό παράδειγμα για τους γύρω μου;
Θέλω να ανοίξω νέους δρόμους για την εξέλιξη μου;
Θέλω μιζέρια ή άνοιγμα;
Θέλω ασφάλεια ή αστάθεια;
Θέλω να βιώνω χαρά ή θυμό;
Θέλω γαλήνη ή πίκρα;
Θέλω συντροφικότητα στη ζωή μου ή θλίψη;
Θέλω αρμονία ή φόβο;
Θέλω δικαιωματικά αυτό που μου ανήκει ή θέλω να έχω τα περισσεύματα;
Το ξέρετε ότι οι περισσότεροι έχουμε μάθει να βολευόμαστε με τα περισσεύματα;
Βολευόμαστε με τη δουλειά που δεν τη θέλει κανείς γιατί είναι κουραστική, δεν έχει αργίες, δεν πληρώνονται οι υπερωρίες, δεν έχει ρεπό, έχει χαμηλό μισθό… Και γιατί βολευόμαστε; Γιατί αναρωτιόμαστε: ποιος θα με πάρει εμένα, ποιος θα μου δείξει εμπιστοσύνη, άρα καλά είμαι εδώ…
Μήπως πρέπει να σκεφτούμε αλλιώς;
Ποιος θα πιστέψει σε μένα, αν ΕΓΩ δεν πιστέψω πρώτα στον εαυτό μου;
Ποιος θα με αγαπήσει, αν ΕΓΩ δεν με αγαπήσω πρώτος; Γιατί να έχω σύντροφο αφοσιωμένο σε μένα και στην αγάπη μας, αν πιστεύω ότι δεν αξίζει να αγαπηθώ;
Τι θα έχω; Τι θα έλξω;
Πάλι τα περισσεύματα… τον παντρεμένο, τον προβληματικό, το μισογύνη, τον βίαιο, τον άπιστο… Το αξίζω;;;
Και αφού ανοίχτηκα στο Πνεύμα, γιατί επέλεξα τον αδούλευτο Δάσκαλο; Και λέω αδούλευτο γιατί προσωπικά για μένα, δεν υπάρχουν κακοί δάσκαλοι στο Πνεύμα… Υπάρχουν λανθασμένες επιλογές μαθητών…
Αδούλευτος Δάσκαλος είναι αυτός που δεν «Είναι» όλα όσα διδάσκει… Και όταν ο Δάσκαλος με τις πράξεις του, ακυρώνει όσα διδάσκει… μας δείχνει με σκληρό τρόπο τι να μην γίνουμε, τι να μην πράξουμε, τι να αποφύγουμε… αν θέλουμε να παραμείνουμε στο δρόμο του Φωτός…
Και σας ρωτάω… Το θέλουμε άλλο αυτό στη ζωή μας;
Θέλουμε να συνεχίσουμε να το έλκουμε ξανά και ξανά;
Θέλουμε τη μετριότητα; Θέλουμε τη φτώχεια; Θέλουμε την ανέχεια;
Θέλουμε την ανασφάλεια, τη χαμηλή αυτοπεποίθηση, τη χαμηλή αυτοεκτίμηση;
Θέλουμε τον πόνο, το φόβο, το θυμό, την ανέχεια, τη δυσαρμονία;
ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ;;; ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ;;;
Και θα μου πει κάποιος, θα με ρωτήσει και θα είναι εύλογη η απορία του... “Πως θα το φέρουμε στο Φως το Διαμάντι της χώρας μας ...;”
Είναι εύκολο σε μία Ελλάδα που παραπαίει να είσαι Φώς, Υποστήριξη, Ενθάρρυνση, Κατανόηση…; Είναι εύκολο να είσαι καλά χωρίς να προκαλείς, αλλά να εμπνέεις τους άλλους με το παράδειγμα σου…;
Πόσο λογικό είναι να βλέπεις λύσεις, διεξόδους, ανοίγματα και να δυσκολεύεσαι να τα προτείνεις; Έχετε σκεφθεί ποτέ ότι η «Κρίση» που περνάει η Ελλάδα μας, είναι μία ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, για να ψάξουμε βαθιά μέσα μας και να ανασύρουμε το Διαμάντι μας, για να κατανοήσουμε που έχουμε σπαταλήσει ενέργεια, γνώσεις, σκέψεις, συναισθήματα, χρόνο, χρήματα… Που έχουμε σπαταληθεί σαν κράτος, σαν Έλληνες πολίτες, σαν άνθρωποι και γιατί βιώνουμε τώρα αυτή την έλλειψη, αυτό το κλείσιμο, αυτή τη στέρηση…
Και γιατί κάποιοι μέσα στην κρίση είναι καλά…;
Γιατί πάλι κάποιοι δεν καταφέρνουν με τίποτα να ορθοποδήσουν…;
Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας που ανήκει; Σε ποια κατηγορία; Σε αυτούς που στηρίζουν, ή σε αυτούς που χρειάζονται στήριγμα; Σε αυτούς που καθοδηγούν ή σε αυτούς που διψούν για καθοδήγηση; Σε αυτούς που είναι πέρα από την κρίση, ή σε αυτούς που πνίγονται μέσα της;
Απλά σκεφτείτε το… αλλά χωρίς κριτική… χωρίς θυμό… χωρίς παράπονο… χωρίς φόβο… κατανοήστε το… και αναρωτηθείτε…
Θέλω να βγω από αυτό το τέλμα;
Θέλω να ανασάνω ελεύθερα χωρίς άγχος για το αύριο;
Θέλω να σταθώ στα πόδια μου;
Θέλω να γίνω φωτεινό παράδειγμα για τους γύρω μου;
Θέλω να ανοίξω νέους δρόμους για την εξέλιξη μου;
Θέλω μιζέρια ή άνοιγμα;
Θέλω ασφάλεια ή αστάθεια;
Θέλω να βιώνω χαρά ή θυμό;
Θέλω γαλήνη ή πίκρα;
Θέλω συντροφικότητα στη ζωή μου ή θλίψη;
Θέλω αρμονία ή φόβο;
Θέλω δικαιωματικά αυτό που μου ανήκει ή θέλω να έχω τα περισσεύματα;
Το ξέρετε ότι οι περισσότεροι έχουμε μάθει να βολευόμαστε με τα περισσεύματα;
Βολευόμαστε με τη δουλειά που δεν τη θέλει κανείς γιατί είναι κουραστική, δεν έχει αργίες, δεν πληρώνονται οι υπερωρίες, δεν έχει ρεπό, έχει χαμηλό μισθό… Και γιατί βολευόμαστε; Γιατί αναρωτιόμαστε: ποιος θα με πάρει εμένα, ποιος θα μου δείξει εμπιστοσύνη, άρα καλά είμαι εδώ…
Μήπως πρέπει να σκεφτούμε αλλιώς;
Ποιος θα πιστέψει σε μένα, αν ΕΓΩ δεν πιστέψω πρώτα στον εαυτό μου;
Ποιος θα με αγαπήσει, αν ΕΓΩ δεν με αγαπήσω πρώτος; Γιατί να έχω σύντροφο αφοσιωμένο σε μένα και στην αγάπη μας, αν πιστεύω ότι δεν αξίζει να αγαπηθώ;
Τι θα έχω; Τι θα έλξω;
Πάλι τα περισσεύματα… τον παντρεμένο, τον προβληματικό, το μισογύνη, τον βίαιο, τον άπιστο… Το αξίζω;;;
Και αφού ανοίχτηκα στο Πνεύμα, γιατί επέλεξα τον αδούλευτο Δάσκαλο; Και λέω αδούλευτο γιατί προσωπικά για μένα, δεν υπάρχουν κακοί δάσκαλοι στο Πνεύμα… Υπάρχουν λανθασμένες επιλογές μαθητών…
Αδούλευτος Δάσκαλος είναι αυτός που δεν «Είναι» όλα όσα διδάσκει… Και όταν ο Δάσκαλος με τις πράξεις του, ακυρώνει όσα διδάσκει… μας δείχνει με σκληρό τρόπο τι να μην γίνουμε, τι να μην πράξουμε, τι να αποφύγουμε… αν θέλουμε να παραμείνουμε στο δρόμο του Φωτός…
Και σας ρωτάω… Το θέλουμε άλλο αυτό στη ζωή μας;
Θέλουμε να συνεχίσουμε να το έλκουμε ξανά και ξανά;
Θέλουμε τη μετριότητα; Θέλουμε τη φτώχεια; Θέλουμε την ανέχεια;
Θέλουμε την ανασφάλεια, τη χαμηλή αυτοπεποίθηση, τη χαμηλή αυτοεκτίμηση;
Θέλουμε τον πόνο, το φόβο, το θυμό, την ανέχεια, τη δυσαρμονία;
ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ;;; ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ;;;
Αν δεν το θέλεις άλλο πιά… ΠΕΣ ΟΧΙ…
ΠΕΣ ΤΟ… ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΞΕ ΤΟ…
ΑΛΛΑ ΦΩΝΑΞΕ ΤΟ ΟΧΙ ΣΟΥ… δήλωσε δυνατά και καθαρά την πρόθεση σου…
Φώναξε το ΟΧΙ σου και στείλε την κραυγή σου στον ουρανό, στο σύμπαν, στο Θεό τον ίδιο…
Στείλε ξεκάθαρα την πρόθεση σου στο υποσυνείδητο σου… Κάνε την ξεκάθαρη στο συνειδητό νου…
Δες την να απλώνεται μέσα σου και να ατσαλώνεται με το πείσμα, τη θέληση, τη δύναμη, την αποφασιστικότητα, την ισχυρή πεποίθηση ότι ΝΑΙ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ…
η ώρα της αλλαγής… και είναι ΤΩΡΑ…
ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!
ΠΕΣ ΤΟ… ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΞΕ ΤΟ…
ΑΛΛΑ ΦΩΝΑΞΕ ΤΟ ΟΧΙ ΣΟΥ… δήλωσε δυνατά και καθαρά την πρόθεση σου…
Φώναξε το ΟΧΙ σου και στείλε την κραυγή σου στον ουρανό, στο σύμπαν, στο Θεό τον ίδιο…
Στείλε ξεκάθαρα την πρόθεση σου στο υποσυνείδητο σου… Κάνε την ξεκάθαρη στο συνειδητό νου…
Δες την να απλώνεται μέσα σου και να ατσαλώνεται με το πείσμα, τη θέληση, τη δύναμη, την αποφασιστικότητα, την ισχυρή πεποίθηση ότι ΝΑΙ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ…
η ώρα της αλλαγής… και είναι ΤΩΡΑ…
ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!
Κάλλη Σκαρλάτου
Ομιλία «8ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ρέικι» Πολυχώρος Αθηναϊς Ακολουθεί ο Διαλογισμός "Το Διαμάντι της Ύπαρξης"
http://kalliskarlatou.blogspot.com/p/blog-page_9411.html
(Απαγορεύεται η ολική ή μερική αναπαραγωγή της σελίδας και/ή των περιεχομένων της χωρίς την σαφή αναφορά του http://kalliskarlatou.blogspot.gr/ και των ονομάτων των συγγραφέων ως πηγή)
