Η Ελλάδα έχει να επιδείξει έναν Φειδία, που τον χαρακτήρισαν ως «Πλάστη των Θεών»! Ο Θεϊκός Φειδίας αλλά και άλλοι γλύπτες της Αρχαίας Ελλάδας, κατόρθωσαν να κάνουν τα σκληρά και ψυχρά υλικά να πάρουν έκφραση και Ψυχή και να αποτυπωθεί πάνω τους, ολοζώντανη η Θεϊκή παρουσία!
Οι αρχαίοι Έλληνες καλλιτέχνες, γνώριζαν πώς να κάνουν ένα άγαλμα «Έμψυχο» και ζωντανό. Ήταν γνώστες της γλυπτικής τέχνης και «Μύστες» ταυτόχρονα…
Κατ΄αρχήν ήταν πολύ σημαντικός ο «Τόπος» που θα σμιλευόταν το άγαλμα. Όλοι οι αρχαίοι τόποι διατρέχονταν από Θεϊκή πνοή γιατί ήταν όλοι τους δημιουργημένοι πάνω σε πολύ ισχυρά γεωμαγνητικά πεδία και αυτή ακριβώς η ισχυρή ενέργεια τους, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την Εμψύχωση!
ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ
Ένα άγαλμα αποκτούσε «Ζωή» ώστε με τη βοήθεια του Θεού που απεικόνιζε, να συντελεί στο να εκφράσει τη θέληση του, τη θεραπεία, καθώς και την Ουράνια βούληση!
Επίσης ήταν πολύ σημαντική η «Ύλη» που θα χρησιμοποιούσε ο γλύπτης για να σμιλέψει το άγαλμα. Τα υλικό θα έπρεπε να είναι κατάλληλο αφενός να συγκρατήσει και αφετέρου να διαβιβάσει ηλεκτρικά φορτία ψυχικής δύναμης…
Η παλαιότερη κατάλληλη ύλη ήταν το ξύλο και στη συνέχεια το Πεντελικό μάρμαρο και το ελεφαντόδοντο. Τα υλικά αυτά ενδυνάμωναν την ήδη θετική τους ενέργεια, σε χώρους με ισχυρό θετικό γεωμαγνητικό πεδίο. Σε αντίθεση με το οποιασδήποτε μορφής μέταλλο ή χαλκό που ουδετεροποιούσαν και εξουδετέρωναν την όποια αρνητική γήινη ακτινοβολία του χώρου και του τόπου…
Όταν το άγαλμα παρεδίδετο από τον Μυημένο γλύπτη στον ιερέα του εκάστοτε ναού, η εργασία της εμψύχωσης είχε μεν αρχίσει, αλλά δεν είχε ακόμα συντελεστεί.
Το άγαλμα έπρεπε να υποβληθεί σε «Κάθαρση» με τα 4 στοιχεία ώστε η τελική ζωή να δοθεί μέσω του 5ου στοιχείου.
Το τοποθετούσαν σε βάση από καθαγιασμένη άμμο (γήινο στοιχείο).
Το θυμιάτιζαν ώστε να περιβληθεί από νέφος αρωματικού καπνού (στοιχεία πυρός και αέρα).
Το ράντιζαν με αγιασμένο ύδωρ που το φύλασσαν σε 4 τελετουργικές υδρίες (υδάτινο στοιχείο).
Μετά την «Κάθαρση» το άγαλμα ήταν έτοιμο να πάρει ζωή, να την κρατήσει για πάντα, αλλά και να τη μεταδίδει για πάντα…
Ο Ιεροφάντης του Θεού που απεικόνιζε το άγαλμα, μαζί με άλλους 3 ιερείς-ιέρειες, προέβαιναν στο «άνοιγμα του στόματος και των οφθαλμών, δια της επιθέσεως των χειρών των επί του αγάλματος». Άγγιζαν τελετουργικά το άγαλμα, ψάλλοντας ταυτόχρονα κατάλληλους με την περίσταση Ύμνους που είχαν πρόσβαση στις βαθύτερες καταστάσεις της συνείδησης. Η αποτελεσματικότητα των Ύμνων οφειλόταν στην ακριβή προφορά των λέξεων, από τον τονισμό τους και τον χρωματισμό της φωνής του ιερέα του Θεού. Οι καθιερωμένες λέξεις ήταν μία «Επωδή» που καλούσε τις ανώτερες δυνάμεις να εμψυχώσουν τα αγάλματα. Ο ιερέας με την επίκληση της επωδής γείωνε μία ουράνια ακτίνα συμπαντικής ενέργειας πραγματοποιώντας την ένωση μεταξύ Ουρανού και Γης.
Όταν ο «Ιεροφάντης» συνδέεται με το Θεό του, το πέπλο της υλικής πραγματικότητας αποτραβιέται σιγά-σιγά μπροστά από τα μάτια του… Το φως του Θεού του αποκαλύπτει τις ποιότητες του και βιώνει ταυτόχρονα το υλικό, το υπερβατικό, το Πνευματικό και το Ψυχικό πεδίο… Έχει την ιδιότητα να συνυπάρχει ταυτόχρονα, σε αυτές τις διάφορες ποιότητες μεταβάλλοντας το υλικό επίπεδο σε υπερβατικό. Αυτό είναι εφικτό γιατί η Ψυχική Δύναμη του, τη στιγμή της επίκλησης του Θεϊκού Φωτός είναι τεράστια… Κινείται σε Ενεργειακά πεδία ακατανόητα στους κοινούς θνητούς… Σε συχνότητες, κραδασμούς και παλμοδονήσεις έξω από το ανθρώπινο οπτικό φάσμα… Ο ίδιος μετουσιώνεται σε φωτεινό μετασχηματιστή κατά την εμψύχωση, διότι υλοποιεί τις ποιότητες του Θεού του τη δεδομένη στιγμή… Γίνεται «Αγωγός Θεϊκού Φωτός» και μετουσιώνοντας το, το γειώνει στα Γήινα πεδία της ύπαρξης.
Τη στιγμή που ο Ιεροφάντης συνδέεται με την Συμπαντική ενέργεια, το κορμί του είναι μετέωρο στην ύλη και η Ψυχή του, ατενίζει τα πέρατα του Σύμπαντος… Γίνεται Μετασχηματιστής και Μυεί στην κυριολεξία το άγαλμα, στη Γνώση και υλοποίηση του Θεού που εκφράζει και απεικονίζει!
Όταν είχε επιτευχθεί η κάθοδος του Θεού στο ναό μέσω της εμψύχωσης των αγαλμάτων, οι Θεοί δέχονταν από τους πιστούς τις εκδηλώσεις σεβασμού τους, τις επικλήσεις τους και με αυτό τον τρόπο εκπλήρωναν τις δεήσεις τους.
Σε κάποιους ναούς (Ασκληπιεία) ο ασθενής πιστός μπορούσε να κοιμάται κοντά στο άγαλμα του Θεού «εγκοίμηση στο Άβατο» οπότε σαν σε όνειρο, ο Θεός παρουσιαζόταν και τους ανακοίνωνε τον τρόπο ίασης τους.
Επίσης σε άλλες περιπτώσεις ο Θεός μέσω του αγάλματος (Προφητικά αγάλματα) προκαλούσε στους πιστούς κάποια διορατικότητα σχετικά με γεγονότα τα οποία έμελλε να συμβούν και ήταν πραγματικά σημαντικά. Όταν ολοκληρωνόταν η διαδικασία της «Εμψύχωσης» το άγαλμα είχε λάβει «Ζωή» ήταν ζωντανό και αυτή την ιδιότητα την διατηρούσε και τη μετέδιδε για πάντα…
Κείμενο: Κάλλη Σκαρλάτου
Photo: Lefteris Croc, Ανδρομάχη Βόγκλη
Το κείμενο έχει αναρτηθεί στην «Ομάδα Ιχνευταί» http://ixneytai.blogspot.gr/2014/11/blog-post_16.html
Βιβλιογραφία: «Τα εσωτερικά απόρρητα εις τον Πλούταρχον»
«Μυστική Ακρόπολη»
