Ο πολιτισμός των Μάγιας, αναπτύχθηκε στα τροπικά δάση του Νοτίου Μεξικού και της Κεντρικής Αμερικής, καταλαμβάνοντας μία συνεχή έκταση στον Νότιο Μεξικό, στη Γουατεμάλα και στην Χερσόνησο του Γιουκατάν.
Οι ρίζες του πολιτισμού των Μάγιας, φτάνουν πολύ πίσω στην προϊστορία, πέρα από το 2.000 π.Χ., όπου αντιστοιχεί η Αρχαϊκή περίοδος. Ακολουθεί η Προκλασική περίοδος, που χρονολογείται από το 2.000 π.Χ. έως το 250 μ.Χ., η Κλασική περίοδος μέχρι το 1.000 μ.Χ. και τέλος η Μετακλασική περίοδος, από το 1.000 έως το 1.502 μ.Χ.Οι Μάγιας, εξαφανίστηκαν ως λαός πριν φτάσουν οι Ισπανοί το 1.519 μ.Χ.
Πριν από τη κατάκτηση του Μεξικού από τους Ισπανούς, οι Μάγιας είχαν αναπτύξει τον λαμπρότερο πολιτισμό του Δυτικού Ημισφαίριου. Υπήρξαν εξειδικευμένοι αρχιτέκτονες, αστρονόμοι, επιστήμονες και μαθηματικοί και διέθεταν ένα πολύπλοκο σύστημα ιερογλυφικής γραφής και αρίθμησης.
Οι τεράστιες βιβλιοθήκες τους, δυστυχώς κάηκαν απ' τους Ισπανούς κατακτητές, οι οποίοι έδειχναν έτσι στους βάρβαρους Μάγιας τα φώτα του "Ευρωπαϊκού Πολιτισμού", στερώντας μας από πολύτιμες πληροφορίες γι' αυτόν τον άγνωστο πολιτισμό.
Για την εξαφάνιση των Μάγιας έχουν ακουστεί οι πιο παράξενες θεωρίες, όπως μαζική μετακόμιση στο εσωτερικό της γης, μετανάστευση σε άλλους πλανήτες, πέρασμα σε άλλη χωροχρονική κατάσταση, εξέλιξη σε ανώτερη αόρατη μορφή κ.α. Τίποτα όμως δεν έχει αποδειχτεί. Πάνω από χίλια χρόνια ανάπτυξης, ακμής και εξευγενισμού, και ένας πολιτισμός που έφτασε σε εξαιρετικά πνευματικά, επιστημονικά και καλλιτεχνικά ύψη, εξαφανίστηκε… χωρίς καμία απολύτως εξήγηση.
Ένας λαός με σχεδόν 120 πολιτείες μέσα στην καρδιά της τροπικής ζούγκλας του Γιουκατάν της Κεντρικής Αμερικής, που δεν είχε δρόμους να τις ενώνουν, που δεν είχε όπλα για την άμυνα του, που τον τροχό τον χρησιμοποιούσε μόνο για παιδικά παιχνίδια (όπως και οι Ίνκας και οι Αζτέκοι) κατάφερε να κατασκευάσει εντυπωσιακότατα κτίσματα με τεράστιους βράχους που μεταφέρθηκαν από την Γουατεμάλα.
Κάποτε υπήρχε μία μεγάλη νησιωτική ήπειρος γνωστή ως Ατλαντίδα. Ο πολιτισμός των Μάγιας είχε αρχίσει εκεί και όχι στη Μέση Ανατολή, όπως εξακολουθεί ακόμα να πιστεύεται.
Στην πυραμίδα του Kukulkan, με τις Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης 50 χιλιόμετρα Βόρεια του Μεξικού, όπου καλύπτει μία επιφάνεια 20 τετραγωνικά χιλιόμετρα, όλα τα κτίρια έχουν κατασκευαστεί σε σχέση με αστερισμούς. Το παλαιότερο κείμενο για το Τεοτιχουακάν μας εξιστορεί πως εκεί συγκεντρώθηκαν οι "Θεοί" και έκαναν συμβούλιο για τον άνθρωπο, πριν ακόμα υπάρξει ο homo Sapiens.
Η πυραμίδα έχει 4 σκάλες που αντιπροσωπεύουν με 91 σκαλοπάτια η καθεμία (μαζί με το κορυφαίο σύνολο 365) τις ημέρες του χρόνου. (Το ίδιο ισχύει για την μεγάλη πυραμίδα αν μετρηθούν οι διαστάσεις της βάσεις της με το "πυραμιδικό πήχη" μια μονάδα μέτρησης που δίνει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία αλλά δεν είναι κοινώς αποδεκτή...)
Κατά τις ισημερίες η σκιά που σχηματίζεται στα σκαλοπάτια μοιάζει σαν ένα φίδι που κατεβαίνει από την κορυφή της πυραμίδας και φτάνει στην βάση της όπου υπάρχει σκαλισμένο το κεφάλι του. Η σχεδίαση της πυραμίδας όπως και άλλων κτισμάτων δείχνει χρήση της γεωμετρίας που χώριζε τον κύκλο σε 3600.
Το 1773 μ.Χ. ένας μοναχός, ο πατέρας Ορντόνιες, ανακάλυψε το Παλένκε, μισογκρεμισμένο, να κείτεται στους πρόποδες κάποιων λόφων χαμένων στη ζούγκλα και το ονόμασε «Πόλη των Ερπετών». Σύμφωνα με τον πατέρα Ορντόνιες, το Παλένκε είχε χτιστεί από ανθρώπους που ήρθαν από την Ατλαντίδα, και τους οποίους οδηγούσε ένας ηγέτης με μακρύ μανδύα, ο Πακάλ Βοτάν, ο οποίος είχε σαν σύμβολο το φίδι, ένα σημαντικό σύμβολο σε όλη την Κεντρική Αμερική.
Το φίδι αντιπροσώπευε για τους Μάγιας το Πνεύμα, δηλαδή την ελισσόμενη ενέργεια, που έχει κίνηση και δυναμική αρχή και ήταν το σύμβολο του «Βασιλιά Ήλιου - Πακάλ Βοτάν» όπου τον αναπαραστούσαν σαν «Φίδι με φτερά στα χρώματα του ουράνιου τόξου».
Το Παλένκε ήταν "η πόλη όπου πέθαινε ο Ήλιος" (δυτικά) και βρίσκεται σ' ένα εξαιρετικό τοπίο που βλέπει προς την ακτή του Κόλπου του Μεξικού. Χτισμένο ανάμεσα σε χαμηλούς δασωμένους λόφους, ήταν μια εκπληκτική περιοχή, με ένα παλάτι, διάφορες πυραμίδες-ναούς και άλλα κτίρια στη σειρά.Η μεγάλη πυραμίδα του Παλένκε, είναι γνωστή ως «Ναός των Επιγραφών», λόγω των κομψών πέτρινων σκαλισμάτων και των πολύχρωμων νωπογραφιών που διακοσμούσαν κάποτε τους τοίχους του μικρού ναού στην κορυφή της. Ο Ναός των Επιγραφών, βρισκόταν στο ένα άκρο μιας σειράς από τρεις παρόμοιες πυραμίδες-ναούς. Στην κορυφή των 52 σκαλοπατιών και ακριβώς στην είσοδο του ναού, υπήρχε ένα έξοχα λαξευμένο πέτρινο κρανίο. Ήταν σκαλισμένο στον λευκό ασβεστόλιθο του τοίχου του ναού και η διάμετρος του ήταν 45 εκατοστά. Φαινόταν να φρουρεί κάτι που έμοιαζε με ιερό.
Για την εξαφάνιση των Μάγιας έχουν ακουστεί οι πιο παράξενες θεωρίες, όπως μαζική μετακόμιση στο εσωτερικό της γης, μετανάστευση σε άλλους πλανήτες, πέρασμα σε άλλη χωροχρονική κατάσταση, εξέλιξη σε ανώτερη αόρατη μορφή κ.α. Τίποτα όμως δεν έχει αποδειχτεί. Πάνω από χίλια χρόνια ανάπτυξης, ακμής και εξευγενισμού, και ένας πολιτισμός που έφτασε σε εξαιρετικά πνευματικά, επιστημονικά και καλλιτεχνικά ύψη, εξαφανίστηκε… χωρίς καμία απολύτως εξήγηση.
Ένας λαός με σχεδόν 120 πολιτείες μέσα στην καρδιά της τροπικής ζούγκλας του Γιουκατάν της Κεντρικής Αμερικής, που δεν είχε δρόμους να τις ενώνουν, που δεν είχε όπλα για την άμυνα του, που τον τροχό τον χρησιμοποιούσε μόνο για παιδικά παιχνίδια (όπως και οι Ίνκας και οι Αζτέκοι) κατάφερε να κατασκευάσει εντυπωσιακότατα κτίσματα με τεράστιους βράχους που μεταφέρθηκαν από την Γουατεμάλα.
Κάποτε υπήρχε μία μεγάλη νησιωτική ήπειρος γνωστή ως Ατλαντίδα. Ο πολιτισμός των Μάγιας είχε αρχίσει εκεί και όχι στη Μέση Ανατολή, όπως εξακολουθεί ακόμα να πιστεύεται.
Οι Μάγιας ήταν απόγονοι εκείνων που επέζησαν από τη χαμένη ήπειρο, η οποία καταστράφηκε από έναν μεγάλο κατακλυσμό. Παραδόσεις του Γιουκατάν, αναφέρουν πως την πατρίδα των Μάγιας την κατάπιε η θάλασσα ανάμεσα σε σεισμούς και εκρήξεις ηφαιστείων. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα πολλών φυλών που κατοικούν όλοι στα παράλια γύρω από τον Ατλαντικό ωκεανό, η ύπαρξη παραδόσεων για ένα τόπο κάπου δυτικά ή ανατολικά (ανάλογα με την τοποθεσία του καθένα), όπου η ονομασία του περιέχει τα γράμματα Α, Τ, Λ, Ν. Αυτό από μόνο του μοιάζει να αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο, πιθανή ένδειξη μιας κοινής πηγής, μιας κοινής καταγωγής.
Οι Μάγιας του Περού πίστευαν πως είναι "παιδιά των Πλειάδων" που ήταν θυγατέρες του Άτλαντα. Η τρίαινα του Περού, ήταν συμπτωματικά και το έμβλημα της Ποσειδονίας - Ατλαντίδας.
Τα πανάρχαια σχέδια που βρέθηκαν και μοιάζουν με αεροσκάφη, καθώς και ο πιλότος της ταφικής πλάκας του Παλένκε μας πείθουν πως οι Άτλαντες είχαν εφεύρει, ύστερα από πολλές αποτυχίες (Πλειάδες που πέταξαν και χάθηκαν, Φαέθωνας που κάηκε) τέλειες ιπτάμενες συσκευές. Για καύσιμη ύλη πρέπει να χρησιμοποιούσαν τα υγραέρια, όπως και στα πλοία τους.
Για τον καταποντισμό της Ατλαντίδας αρκετοί ισχυρίζονται πως η αιτία του κακού ήρθε από τον ουρανό με τη μορφή γιγαντιαίου μετεωρίτη που έπεσε στη Γη, προκαλώντας μετατόπιση του άξονά της, τεράστιας έκτασης σεισμούς και κατακλυσμούς, καταβυθίσεις τμημάτων ξηράς και αναδύσεις άλλων. Πράγματι στον κόλπο του Μεξικού έχει βρεθεί ένας τεράστιος κρατήρας που οι ειδικοί αποδίδουν σε πρόσκρουση μετεωρίτη. Άλλες ανασκαφές έχουν αποκαλύψει τμήματα αρχαίου λιμανιού -πάνω ψηλά στις Άνδεις, στα 3.000 και στα 4.000 μέτρα! Αυτό σημαίνει πως κάποτε οι περιοχές αυτές ήταν παραθαλάσσιες και υψώθηκαν ξαφνικά, ενώ άλλες καταβυθίστηκαν.
Οι Μάγιας θεμελίωσαν έναν πολιτισμό πάνω σε μαθηματικές και αστρονομικές γνώσεις ανυπολόγιστης ακόμα έκτασης.
Ο πολιτισμός των Μάγιας έφτασε στο απόγειο του ανάμεσα στο 300μ.Χ. και το 900 μ.Χ. Απλώνεται σε όλο το Γιουκατάν και στο μεγαλύτερο μέρος της Ονδούρας. Οι περισσότερες τοποθεσίες χαρακτηρίζονται από μεγάλα συγκροτήματα με μεγάλες πυραμίδες και παλάτια μαζί κτισμένα πάνω σε πλατφόρμες υπερυψωμένες, με την πόλη να ξεδιπλώνεται γύρω από ομόκεντρους κύκλους.
Όταν οι Ισπανοί ήρθαν σ' επαφή με τους λαούς των Μάγιας, η παλιά λάμψη τους έχει ήδη εκλείψει, όμως η πτώση τους ολοκληρώθηκε με την κατάκτηση και τον εκχριστιανισμό τους. Οι κατακτητές κατέστρεψαν τους ναούς και επέβαλαν σκληρές τιμωρίες, ώστε να επιβληθεί η Καθολική Πίστη. Κάηκαν πολυάριθμοι κώδικες, καταστρέφοντας έτσι, μεγάλο μέρος της πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς της περιοχής. Παρά τις σθεναρές προσπάθειες των ιεραπόστολων για να προσηλυτίσουν τους Μάγιας στο Χριστιανισμό, τα παραδοσιακά πιστεύω που κυβερνούσαν την οικογενειακή ζωή και το γεωργικό κύκλο, κατάφεραν να επιβιώσουν.
Η περιοχή των Μάγιας, είναι μια περιοχή γεμάτη μυστήριο, κρυμμένα μυστικά, πολιτισμούς αρχαίους, που οι ρίζες τους χάνονται στα βάθη του χρόνου.
Η περιοχή των Μάγιας, είναι μια περιοχή γεμάτη μυστήριο, κρυμμένα μυστικά, πολιτισμούς αρχαίους, που οι ρίζες τους χάνονται στα βάθη του χρόνου.
Οικοδόμησαν ένα τεράστιο δίκτυο ανεξάρτητων πόλεων-κρατών. Κάθε πόλη ήταν κι ένα ξεχωριστό έργο τέχνης, που είχε προγραμματιστεί, σχεδιαστεί και εκτελεστεί από ειδικούς, με πολλά κτίρια στα οποία συμπεριλαμβάνονταν αστεροσκοπεία, προσεκτικά ευθυγραμμισμένα με τον ήλιο, τη σελήνη, τους πλανήτες και τ’ αστέρια. Ήταν πολύ άξιοι ερευνητές των ουρανών και των κινήσεων των ουράνιων σωμάτων, και έδιναν μεγάλη έμφαση στις δυνάμεις της προφητείας και της πρόβλεψης. Μέσω του πολύπλοκου συστήματος των ημερολογίων τους, μπορούσαν να προβλέψουν με ακρίβεια ακόμη και τις εκλείψεις.
Αξιόλογοι μαθηματικοί και αστρονόμοι, οι Μάγιας είναι ο πρώτος πολιτισμός που χρησιμοποίησε την έννοια του αριθμού "0" και έκανε πολύπλοκους μαθηματικούς και ημερολογιακούς υπολογισμούς. Οι Μάγια ήταν κάτοχοι σπουδαίων αστρονομικών γνώσεων, γεγονός που έχει εκπλήξει τους επιστήμονες αλλά και τους έχει προβληματίσει για τον τρόπο απόκτησής τους. Το πρόβλημα με τους πολιτισμούς αυτούς είναι η ιερογλυφική γραφή που χρησιμοποιούσαν και η οποία κρύβει ακόμα πολλά μυστικά. Για την αποκωδικοποίησή της, πλήθος επιστημόνων έχει διαθέσει χρόνια εργασίας.
Αξιόλογοι μαθηματικοί και αστρονόμοι, οι Μάγιας είναι ο πρώτος πολιτισμός που χρησιμοποίησε την έννοια του αριθμού "0" και έκανε πολύπλοκους μαθηματικούς και ημερολογιακούς υπολογισμούς. Οι Μάγια ήταν κάτοχοι σπουδαίων αστρονομικών γνώσεων, γεγονός που έχει εκπλήξει τους επιστήμονες αλλά και τους έχει προβληματίσει για τον τρόπο απόκτησής τους. Το πρόβλημα με τους πολιτισμούς αυτούς είναι η ιερογλυφική γραφή που χρησιμοποιούσαν και η οποία κρύβει ακόμα πολλά μυστικά. Για την αποκωδικοποίησή της, πλήθος επιστημόνων έχει διαθέσει χρόνια εργασίας.
Γνώριζαν την ύπαρξη των πλανητών Ουρανού και Ποσειδώνα με αρκετές λεπτομέρειες για την κίνησή τους, πολύ πριν τους ανακαλύψει ο δικός μας σύγχρονος πολιτισμός το 1781 και 1846 μ.Χ. αντίστοιχα.
Παρακολουθούσαν τον πλανήτη της Αφροδίτης, κρατώντας ημερολόγια, αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι γνώριζαν την περιοδικότητα των ηλιακών κηλίδων που προέρχεται από την διαφορά κίνησης των μαγνητικών πεδίων πόλων και ισημερινού του ήλιου.
Στον πολιτισμό των Μάγιας επικρατούσε η αντίληψη, ότι οι κινήσεις των ουράνιων σωμάτων επηρεάζουν την ζωή στην γη και για αυτό η παρατήρηση τους για την πρόβλεψη των κινήσεων τους, ήταν γι' αυτούς απαραίτητη και λειτούργημα του Ιερατείου τους. Εξάλλου τα περισσότερα μνημεία και ναοί έχουν και ρόλο αστρονομικού παρατηρητηρίου. Το αποτέλεσμα της αστρονομικής μελέτης των Μάγιας ήταν ο σχηματισμός πολύπλοκων μαθηματικών πινάκων, τους οποίους χρησιμοποιούσαν για τον καθορισμό της θέσης ουρανίων σωμάτων.
Η επιστημονική σκέψη ήταν το σκαλοπάτι για να φτάσουν το ιερό, το πνευματικό , τη σύνδεση και αλληλεξάρτηση πνευματικού και υλικού κόσμου. Πίσω από κύκλους του χρόνου και μαθηματικές αναλογίες «έβλεπαν» μία Θεία αρμονία, μία ανώτερη «Διάνοια». Όλα αυτά απέχουν πολύ από τη νοοτροπία της σύγχρονης εποχής, όπου επιστήμη και θρησκεία δεν φαίνεται να έχουν κοινά σημεία. Σήμερα η λογική και η πίστη θεωρούνται έννοιες ξένες μεταξύ τους, τότε όμως ήταν πλήρως συνυφασμένες όπως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η γνώση αποτελούσε μία ενότητα και στήριζε την πίστη ή και αντίστροφα.
Σε αντίθεση με τις πυραμίδες της Αιγύπτου οι οποίες έχουν κορυφή και ήταν τάφοι των Φαραώ, οι πυραμίδες των Μάγιας είναι επίπεδες, στην κορυφή της οποίας, υπήρχε ναός που περιστασιακά ήταν τάφος.
Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι πόσο βαθμιδωτές είναι οι πυραμίδες τους. Μικρότερες από τις πασίγνωστες πυραμίδες της Γκίζας, έχουν περισσότερες βαθμίδες και δεν έχουν λείες πλευρές.
Κάθε στοιχείο του σχεδίου των πυραμίδων ήταν ιερό για τους αρχαίους κατασκευαστές τους. Τα πρώτα εννέα μεγάλα επίπεδα, αντιπροσωπεύουν τον «Κατώτερο Κόσμο», ενώ οι τοίχοι και το στέμμα του ναού στην κορυφή, που κάνουν σύνολο 13, προσδιορίζει τον αριθμό των Θεών του «Ανώτερου Κόσμου» των Μάγιας. Τα πέτρινα σκαλίσματα στην κορυφή κάθε ναού, αντιπροσωπεύουν το δέκατο τρίτο και υψηλότερο επίπεδο. Ο αριθμός των σκαλοπατιών που είναι για το μέγεθος του ανθρώπου, παίζει πάντοτε ρόλο. Σ’ αυτή τη περίπτωση ήταν 52 που όπως το 13, έτσι και αυτός ο αριθμός είναι σημαντικός για το πολύπλοκο, ιερό και μαντικό ημερολόγιο των Μάγιας.
Οι Μάγιας είχαν καλά φυλαγμένες ως ιερές παραδόσεις τους, την αστρονομία, τα μαθηματικά και τα ημερολόγια τος. Οι "Θεοί" τους έδωσαν αυτές τις γνώσεις και οι ιερείς τους που τις παρέλαβαν, τις διαφύλαξαν και δημιούργησαν μια μεγαλόπρεπη θρησκεία, αυτή του "Ιπτάμενου Φιδιού". Βάση αυτής της θρησκείας δημιουργήθηκαν και οι θαυμάσιες Πυραμίδες τους στην Κεντρική Αμερική, περιμένοντας πως οι θεοί μια μέρα θα επιστρέψουν όπως είχαν δώσει τον λόγο τους.
Κατά τις ισημερίες η σκιά που σχηματίζεται στα σκαλοπάτια μοιάζει σαν ένα φίδι που κατεβαίνει από την κορυφή της πυραμίδας και φτάνει στην βάση της όπου υπάρχει σκαλισμένο το κεφάλι του. Η σχεδίαση της πυραμίδας όπως και άλλων κτισμάτων δείχνει χρήση της γεωμετρίας που χώριζε τον κύκλο σε 3600.
Το 1773 μ.Χ. ένας μοναχός, ο πατέρας Ορντόνιες, ανακάλυψε το Παλένκε, μισογκρεμισμένο, να κείτεται στους πρόποδες κάποιων λόφων χαμένων στη ζούγκλα και το ονόμασε «Πόλη των Ερπετών». Σύμφωνα με τον πατέρα Ορντόνιες, το Παλένκε είχε χτιστεί από ανθρώπους που ήρθαν από την Ατλαντίδα, και τους οποίους οδηγούσε ένας ηγέτης με μακρύ μανδύα, ο Πακάλ Βοτάν, ο οποίος είχε σαν σύμβολο το φίδι, ένα σημαντικό σύμβολο σε όλη την Κεντρική Αμερική.
Το φίδι αντιπροσώπευε για τους Μάγιας το Πνεύμα, δηλαδή την ελισσόμενη ενέργεια, που έχει κίνηση και δυναμική αρχή και ήταν το σύμβολο του «Βασιλιά Ήλιου - Πακάλ Βοτάν» όπου τον αναπαραστούσαν σαν «Φίδι με φτερά στα χρώματα του ουράνιου τόξου».
Το Παλένκε ήταν "η πόλη όπου πέθαινε ο Ήλιος" (δυτικά) και βρίσκεται σ' ένα εξαιρετικό τοπίο που βλέπει προς την ακτή του Κόλπου του Μεξικού. Χτισμένο ανάμεσα σε χαμηλούς δασωμένους λόφους, ήταν μια εκπληκτική περιοχή, με ένα παλάτι, διάφορες πυραμίδες-ναούς και άλλα κτίρια στη σειρά.Η μεγάλη πυραμίδα του Παλένκε, είναι γνωστή ως «Ναός των Επιγραφών», λόγω των κομψών πέτρινων σκαλισμάτων και των πολύχρωμων νωπογραφιών που διακοσμούσαν κάποτε τους τοίχους του μικρού ναού στην κορυφή της. Ο Ναός των Επιγραφών, βρισκόταν στο ένα άκρο μιας σειράς από τρεις παρόμοιες πυραμίδες-ναούς. Στην κορυφή των 52 σκαλοπατιών και ακριβώς στην είσοδο του ναού, υπήρχε ένα έξοχα λαξευμένο πέτρινο κρανίο. Ήταν σκαλισμένο στον λευκό ασβεστόλιθο του τοίχου του ναού και η διάμετρος του ήταν 45 εκατοστά. Φαινόταν να φρουρεί κάτι που έμοιαζε με ιερό.
Σύμφωνα με τα αρχαία χειρόγραφα, η εικόνα του κρανίου παίζει ένα σπουδαίο ρόλο σαν σύμβολο της απαγορευμένης γνώσης. Όπως με τον Αδάμ και την Εύα, η ιστορία των Μάγιας, παρουσιάζει μία νέα γυναίκα να μπαίνει στον πειρασμό εξαιτίας του καρπού ενός δέντρου. Μόνο που στην παραλλαγή της ιστορίας δεν πρόκειται για μηλιά αλλά για κολοκυθιά. Ο καρπός αυτού του δέντρου, αν ξεραθεί και αφαιρεθεί η ψίχα του, μοιάζει όλως περιέργως με ανθρώπινο κρανίο.
Σ’ αυτόν ακριβώς το ναό είχε γίνει μία ανακάλυψη που αποδείχτηκε πως ήταν ένα από τα σπουδαιότερα ευρήματα της Αρχαιολογίας του Νέου Κόσμου.
Πιο συγκεκριμένα, το 1949, ο Μεξικανός αρχαιολόγος Αλμπέρτο Ρους, ανακάλυψε τον τάφο του βασιλιά του Ήλιου «Πακάλ Βοτάν». Ο Αλμπέρτο Ρους στεκόταν σ’ αυτό τον μικρό ναό, όταν πρόσεξε ότι μία πέτρινη πλάκα του δαπέδου είχε κάποιες τρύπες με πέτρινα πώματα. Όταν μετακινούνταν τα πώματα, οι τρύπες επέτρεπαν να σηκωθεί η πλάκα. Από κάτω υπήρχε μια στενή σκάλα που οδηγούσε βαθιά μέσα στην πυραμίδα. Κατεβαίνοντας εκατοντάδες σκαλιά, βαθιά κάτω από τον ναό, στη μέση της πυραμίδας, υπάρχει μια αίθουσα μήκους εννέα μέτρων και ύψους σχεδόν επτά μέτρων. Τα τοιχώματα είναι ακόμα βαμμένα σε βαθύ κόκκινο και διακοσμημένα με ανάγλυφες φιγούρες ανθρώπων από μαρμαροκονία, και που θεωρούνται ότι αντιπροσώπευαν τους Εννέα Κυρίους της Νύχτας, σύμφωνα με την μυθολογία των Μάγιας. Στο κέντρο υπάρχει μια ογκώδης πέτρινη σαρκοφάγος στην οποία βρίσκονταν τα λείψανα του πιο σεβαστού βασιλιά του Παλένκε.
Μέσα στον τάφο βρέθηκαν πολλά απ’ αυτά που θεωρήθηκαν σαν προσφορές – δύο σκαλισμένες σε νεφρίτη φιγούρες και δύο κεφάλια ωραιότατα φορμαρισμένα σε μαρμαροκονίαμα και εξαιρετικά ρεαλιστικά. Ο σκελετός του βασιλιά ήταν διακοσμημένος με σκουλαρίκια από νεφρίτη και φίλντισι, φορούσε περιδέραια από χάντρες νεφρίτη, τα δάχτυλα του ήταν καλυμμένα με δαχτυλίδια από νεφρίτη, ενώ σε κάθε χέρι και μέσα στο στόμα του υπήρχε ένα μεγάλο κομμάτι νεφρίτη. Το πιο όμορφο απ’ όλα ήταν που ο βασιλιάς φορούσε μια εκπληκτική μάσκα θανάτου από μωσαϊκό. Ήταν το πορτρέτο του πλήρες, με μεγάλη μύτη, κυρτό μέτωπο, το δέρμα φτιαγμένο από νεφρίτη και τα μάτια από λευκό όστρακο, με κατάμαυρες κόρες από οψιδιανό.
Ο Πακάλ, ανέπτυξε μια μεγάλη κατασκευαστική δραστηριότητα, με αποκορύφωμα το Ναό των Επιγραφών, που χρησίμευσε ως τάφος και μας αποκάλυψε, ακέραιο, ολόκληρο το τελετουργικό του θανάτου, όπως σε κανένα άλλο τάφο σε όλη την Κεντρική Αμερική. Είναι ενδιαφέρουσες οι τοιχογραφίες και κυρίως η πλάκα της σαρκοφάγου που παριστάνει τον Πακαλ τη στιγμή του θανάτου του.Ο Πακάλ και η μετάβασή του (θάνατος και επανεκκίνηση) παρουσιάζεται στη σαρκοφάγο, γιατί για τους Μάγιας «όλο το Σύμπαν ήταν γεμάτο συμβολικές έννοιες»
Οι περισσότεροι ερευνητές πιστεύουν ότι στα σκαλίσματα της σαρκοφάγου υπάρχει το κλειδί για την αληθινή προέλευση των Μάγιας.
Οι τωρινοί ερευνητές των Μάγιας, πιστεύουν ότι τα σχέδια στη σαρκοφάγο, αν εξεταστούν μαζί και ταυτόχρονα, αντιπροσωπεύουν μια σύντομη ιστορία της ανθρωπότητας, παρουσιάζοντας την καταστροφή των προηγούμενων κόσμων και προσφέρουν ένα κωδικοποιημένο μήνυμα, μία προειδοποίηση από τον Πακάλ, για τα καταστροφικά γεγονότα που μας περιμένουν στον εγγύς μέλλον.
Στο κέντρο της σαρκοφάγου, εικονίζεται ένας πιλότος ιπτάμενου σκάφους, την ώρα που εργάζεται στο εσωτερικό του (καμπίνα). Ξεχωρίζουν διάφορα όργανα και μηχανήματα, μοχλοί, πηδάλια, έμβολα, ελατήρια, σωληνώσεις, αγωγοί και κύλινδροι. Στο αρχαίο σχέδιο πάνω στην πέτρα απεικονίζεται ένα ανθρώπινο ον, να κάθεται
με το κορμί γερμένο προς τα εμπρός, έχοντας την στάση οδηγού σε αγώνες.
Φαίνεται να χειρίζεται μια σειρά από ακαθόριστα όργανα, έχοντας την
φτέρνα του αριστερού του ποδιού πάνω σε κάτι που μοιάζει με πετάλι. Το όχημα είναι μυτερό μπροστά, ενώ πίσω τελειώνει σε γλώσσες από φλόγες,
δίνοντας την εντύπωση του πυραύλου.
Σύμφωνα με τον Έριχ Φον Νταίνικεν, στην πλάκα που βρέθηκε στον τάφο του Πακάλ, απεικονίζεται ένας αστροναύτης που βρίσκεται στον θάλαμο ελέγχου του διαστημόπλοιου, καθώς αυτό απογειώνεται.Η περίφημη ταφική πλάκα του "Ναού των Επιγραφών", μεγέθους 3,8μ x 2,20μ και βάρους 5 τόνων, σκέπαζε ένα μονοκόμματο ογκόλιθο-σαρκοφάγο, που περιείχε τον σκελετό του Πακάλ.
Οι Μάγιας πίστευαν σε ένα είδος παράλληλων κόσμων και παράλληλων συμπάντων. Τον Κάτω Κόσμο, ή τόπο των Νεκρών, τον Πάνω Κόσμο ή Ουρανό τον τόπο των Ουράνιων Θεών και των προγόνων, και τον Μεσαίο Κόσμο, που αντιπροσώπευε τον δικό μας φυσικό κόσμο, τον κόσμο της Ύλης.
Οι αρχαίοι Μάγιας συμβόλιζαν αυτούς τους κόσμους και τις μεταξύ τους διασυνδέσεις σαν ένα δέντρο, που συνήθως ήταν το δέντρο σεΐμπα, το οποίο αντιπροσώπευε το ιερό «Δέντρο της Ζωής» που οι ρίζες του φτάνουν χαμηλά στον κάτω κόσμο, ενώ τα κλαδιά του αγγίζουν τον ουρανό.
Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι το Παλένκε ακολουθεί το τριπλό σχήμα: Γη, Ουρανός και Κάτω κόσμος. Στο κέντρο της πόλης βρίσκονταν τα ανάκτορα του ηγεμόνα, σύμβολο της γης και της εξουσίας. Στα βόρεια υψωνόταν οι ναοί και οι τάφοι των αρχόντων, που μετά το θάνατο τους μετατρέπονταν σε Θεούς.
Αυτό το σημείο της πόλης, συσχετισμένο με τον ουρανό, είχε συνήθως και μεγαλύτερο ύψος.
Το γήπεδο για το παιχνίδι της μπάλας και οι χώροι των θυσιών συσχετίζονταν με τον Κάτω Κόσμο και συχνά τοποθετούνταν ανάμεσα στους δύο προηγούμενους κόσμους.
Οι Μάγιας έκαναν προσφορές στους θεούς, μέσα από τελετουργικές αναπαραστάσεις και θυσίες. Συνδέονταν με τους προγόνους τους με αυτό τον τρόπο. Πίστευαν ότι κατάφερναν να αποκτήσουν προσωρινά, τις ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις των προγόνων τους. Το «αίμα» ήταν απαραίτητο στοιχείο στις θρησκευτικές τελετές τους. Ποιο άλλο πολυτιμότερο δώρο εκτός από το «αίμα» θα μπορούσε να προσφερθεί σαν αντάλλαγμα; Οι βασιλείς και οι ιερείς, έβγαζαν «αίμα» με τελετουργικό τρόπο, από διάφορα σημεία του σώματος (γλώσσα, λοβοί αυτιών, γεννητικά όργανα), αφού είχαν πρώτα υποβάλλει τον εαυτό τους σε στερήσεις ψυχής και σώματος (εγκράτεια, νηστεία, κάθαρση κ.α.). Φορούσαν στολές και κράνη που είχαν πάνω κρανία από ερπετά και φίδια. Το κράνος, αντιπροσώπευε «το πνεύμα».
Οι θυσίες ξεκίνησαν καθαρά από τον ίδιο τον εαυτό τους, αλλά αργότερα, η θυσία διαστρεβλώθηκε και επιβλήθηκε και στους άλλους, ιδιαίτερα στους νέους και υγιείς Μάγιας, μέσα από ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου.
Το παιχνίδι αυτό παιζόταν με παίκτες χωρισμένους σε δύο ομάδες και με μια βαριά λαστιχένια μπάλα σε μέγεθος ανθρώπινου κεφαλιού.Η κάθε ομάδα προσπαθούσε να περάσει την μπάλα από ένα στρογγυλό δακτύλιο ψηλά στον τοίχο, αλλά με μία προϋπόθεση. Έπρεπε να κρατάνε την μπάλα στον αέρα χτυπώντας την μόνο με τα γόνατα ,τους αγκώνες και τους γοφούς.
Το παιχνίδι λόγω της δυσκολίας του κρατούσε για πολλές ώρες και ο αρχηγός της ομάδας είχε άσχημο τέλος, του έκοβαν το κεφάλι.Στα αστεροσκοπεία τους παρατηρούσαν τόσο τα αστέρια, περισσότερο δε τις κινήσεις του πλανήτη της Αφροδίτης, αλλά συγχρόνως και το γήπεδο κάτω, όπου παιζόταν το ποδόσφαιρο με τη μπάλα.
Το τελετουργικό αυτό ποδόσφαιρο, παιζόταν σε συγκεκριμένες ημερομηνίες σύμφωνα με τα άστρα, που δήλωνε τον συνδυασμό των ψυχών που φεύγουν με την κίνηση του ηλίου, των αστεριών και των πλανητών.
Οι αρχαίοι Μάγιας έκαναν ανθρωποθυσίες με σκοπό να εξευμενίσουν την γονιμότητα της γης, να καθαγιάσουν την περιοχή όπου κτιζόταν ένα σπίτι και άλλους, που σχετίζονταν με την λατρεία στους θεούς. Αυτές τις πράξεις τις πραγματοποιούσαν αναισθητοποιώντας το άτομο με το δηλητήριο του βατράχου. Με τρόπο θρησκευτικό και χειρουργικό συνάμα ο chamán (τσαμάν, o μάγος-λειτουργός μεταξύ θεών και ανθρώπων που ήταν προικισμένος με μαντικές και ιατρικές ικανότητες) αφαιρούσε την καρδιά με ειδικά εργαλεία, την προσέφερε στους θεούς και, τελικά, έθαβε το άτομο στην γη για να γίνει πιο εύφορη.
Το κρανίο θεωρείται από τον υπόλοιπο κόσμο, σύμβολο θανάτου. Όμως οι Μάγιας καθώς και άλλες αρχαίες φυλές της Κεντρικής Αμερικής κατανοούσαν το θάνατο εντελώς διαφορετικά. Γι’ αυτούς ο θάνατος δεν ήταν μια πλήρης παύση που θα έπρεπε να φοβάσαι. Ήταν κάτι που έπρεπε ν’ αποζητάς, μια μεγάλη ευκαιρία να ενωθείς με τον κόσμο των πνευμάτων και τους προγόνους. Για τους αρχαίους αυτούς λαούς, ο θάνατος ήταν μέρος της ισορροπίας της φύσης, μέρος της απόδοσης στη Μητέρα Γη της ζωής που αυτή είχε δώσει.
Σύμφωνα με έναν παλιό θρύλο των ιθαγενών της Αμερικής, υπάρχουν δεκατρία κρυστάλλινα κρανία, στο μέγεθος του φυσιολογικού ανθρώπινου κρανίου, με κινητή σιαγόνα, τα οποία λέγεται ότι μιλούν ή τραγουδούν. Φημολογείται ότι τα κρανία αυτά, περιέχουν σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την προέλευση, το σκοπό και το πεπρωμένο της ανθρωπότητας, καθώς και απαντήσεις για τα μεγαλύτερα μυστήρια της ζωής και του σύμπαντος. Οι πληροφορίες αυτές δεν είναι μόνο σημαντικές για το μέλλον αυτού του πλανήτη, αλλά ζωτικές και για την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου γένους. Σύμφωνα με τις αρχαίες αυτές διδασκαλίες, κάποια μέρα όλα τα κρυστάλλινα κρανία θα ανακαλυφθούν ξανά και θα συγκεντρωθούν, ώστε να είναι πλέον διαθέσιμη η συλλογική τους σοφία, αλλά το ανθρώπινο είδος πρέπει να έχει εξελιχθεί αρκετά, τόσο ηθικά όσο και πνευματικά, για να μην κάνει κακή χρήση της σπουδαίας αυτής γνώσης.Μία από τις παραλλαγές του θρύλου, λέει ότι στον Κόσμο υπάρχουν δώδεκα πλανήτες που κατοικούνται από ανθρώπινα όντα, και ότι για καθέναν από αυτούς τους πλανήτες υπάρχει ένα κρανίο, συν ένα δέκατο τρίτο κρανίο που είναι ζωτικής σημασίας για τον καθένα από τους κόσμους αυτούς.
Οι λαοί, στη πορεία της ζωής, χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους μέτρησης του χρόνου. Για τη φυλή των Μάγιας υπήρχε ένα ημερολόγιο με ιδιαιτερότητες και φιλοσοφία σύλληψης του χρόνου, διαφορετική από τη δική μας.
Το Ημερολόγιο των Μάγιας ελάχιστα έμοιαζε με οποιαδήποτε άλλο γνωστό ημερολογιακό σύστημα άλλου λαού. Για τους Μάγιας, οι αριθμοί ήταν εκδηλώσεις του πνεύματος. Το ημερολογιακό τους σύστημα, ήταν περίπλοκο αλλά και ακριβές, με πρωταρχικό στόχο την προφητεία και την πρόβλεψη. Στο ημερολόγιό τους, καμία μέρα δεν έμοιαζε με την άλλη. Προσδιόριζε τι ήταν η κάθε ημέρα, τι συμβαίνει στην συγκεκριμένη ημέρα, αλλά και που βρίσκεται η γη σε σχέση με τα άλλα ουράνια σώματα. Αποτελούσε μοναδική οντότητα που εγκυμονούσε μεγάλης σημασίας στοιχεία για το μέλλον. Το ημερολόγιο των Μάγιας, θεωρείται το ακριβέστερο ημερολόγιο στην ανθρώπινη ιστορία.
Αντιλαμβανόντουσαν τον χρόνο σαν συναρμοσμένους τροχούς, όπου θεϊκές, ανθρώπινες και φυσικές δυνάμεις εμπλέκονταν σε μία αδιατάρακτη συμφωνία. Οι γνώσεις της αστρονομίας μας εντυπωσιάζουν. Χρησιμοποίησαν τις μετρήσεις της κίνησης της γης με ακρίβεια, καθώς των κύκλων του Ηλίου και της Σελήνης.
Τα ημερολόγια που είχαν ήταν δύο κύρια: ένα Ηλιακό 365 ημερών, το «τουν» κι ένα Ιερό 260 ημερών το «Τζόλκιν».
Το Ιερό κρατούσε τα μυστικά της σοφίας της δημιουργίας. Είχε δύο κύκλους ημερών, ένα 13 αριθμημένων ημερών κι ένα 20 ονομαζόμενων ημερών. Και οι δύο αυτοί κύκλοι επαναλαμβάνονταν ανά 260 ημέρες, κρατώντας ημερολόγιο που αντιστοιχεί με τους κύκλους των ηλιακών κηλίδων που ακολουθούν τις ηλιακές μαγνητικές μεταπτώσεις. (οφείλονται στην διαφορά ταχύτητας περιστροφής των πόλων σε σχέση με τον ισημερινό του ήλιου) Το ημερολόγιο αυτό θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό μιας και οι μαγνητικές μεταπτώσεις της ηλιακής ακτινοβολίας μπορούσαν να υπολογιστούν ή και να προβλεφθούν κάνοντας γνωστές τις επιδράσεις του πάνω στους ανθρώπους. Το Τζόλκιν έδινε νόημα στην κάθε μέρα και έλεγε στους ανθρώπους, τι θα έπρεπε να κάνουν την συγκεκριμένη ημέρα, διότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο νόημα-δώρο στην κάθε ημέρα ξεχωριστά. Και το πιο σημαντικό: «Η μέρα που γεννήθηκες, προσδιορίζει το ρόλο σου στη ζωή».
Συναρμοσμένα και τα δύο ημερολόγια, έδιναν κύκλους 52 ετών. Ο χρόνος και η θρησκεία συνδέονταν. Κάθε ημέρα, κάθε χρόνος, κάθε δεκαετία, κάθε αιώνας και κάθε χιλιετία είχαν τον δικό τους διαφορετικό Θεό. Όλοι οι Θεοί εμπλέκονταν σε μία συνεχή και κυκλική διαδοχή, με ενδιάμεσα χρονικά διαστήματα από Θεό σε Θεό.
Υπολόγισαν την διάρκεια κύκλου των ηλιακών κηλίδων σε 68.302 ημέρες. Μετά από 20 τέτοιες περιόδους υπάρχει αναστροφή μαγνητικού πεδίου.
Έτσι ήταν σε θέση να προβλέψουν την παρακμή τους μετά το 620 μ.Χ. όταν η έξαρση των μαγνητικών κηλίδων οδήγησε σε παρατεταμένη ξηρασία στην περιοχή τους αλλά και σε δραματική πτώση της ανθρώπινης γονιμότητας, παιδική θνησιμότητα κλπ. Βάση του ίδιου συστήματος υπολογισμού η επόμενη μεγάλη μαγνητική αναταραχή του μαγνητικού πεδίου του ήλιου που μπορεί να προκαλέσει εξίσου μεγάλη αντίδραση στο γήινο μαγνητικό πεδίο, υπολογίζεται από τους Μάγιας το 2012. Ξεκίνησε το 3114 π.Χ. και με διάρκεια ενός «μπακτούν» 1.872.000 ημέρες θα τελειώσει το 2012.Στις 13 Αυγούστου το 3114π.Χ. είναι η πρώτη φορά που η Αφροδίτη εμφανίστηκε πάνω στον ορίζοντα της Γης και θεωρείται η έναρξη «0» του Ημερολογίου. Ο αστερισμός των Πλειάδων ήταν ο προάγγελος της Αφροδίτης.
Το τέλος του Ημερολογίου είναι στις 21 Δεκεμβρίου 2012 λίγο πριν τη Δύση. Η Αφροδίτη θα βυθιστεί κάτω από τον Δυτικό ορίζοντα και ταυτόχρονα θα ανατείλουν οι Πλειάδες, πάνω από τον ορίζοντα στην Ανατολή. Συμβολικά είναι ο θάνατος της Αφροδίτης και η γέννηση των Πλειάδων. Θα τελειώσει ο κύκλος του χρόνου όπου κυβερνά η Αφροδίτη. Το ερώτημα που οι Μάγιας θέτουν είναι:
Σ’ αυτόν ακριβώς το ναό είχε γίνει μία ανακάλυψη που αποδείχτηκε πως ήταν ένα από τα σπουδαιότερα ευρήματα της Αρχαιολογίας του Νέου Κόσμου.
Πιο συγκεκριμένα, το 1949, ο Μεξικανός αρχαιολόγος Αλμπέρτο Ρους, ανακάλυψε τον τάφο του βασιλιά του Ήλιου «Πακάλ Βοτάν». Ο Αλμπέρτο Ρους στεκόταν σ’ αυτό τον μικρό ναό, όταν πρόσεξε ότι μία πέτρινη πλάκα του δαπέδου είχε κάποιες τρύπες με πέτρινα πώματα. Όταν μετακινούνταν τα πώματα, οι τρύπες επέτρεπαν να σηκωθεί η πλάκα. Από κάτω υπήρχε μια στενή σκάλα που οδηγούσε βαθιά μέσα στην πυραμίδα. Κατεβαίνοντας εκατοντάδες σκαλιά, βαθιά κάτω από τον ναό, στη μέση της πυραμίδας, υπάρχει μια αίθουσα μήκους εννέα μέτρων και ύψους σχεδόν επτά μέτρων. Τα τοιχώματα είναι ακόμα βαμμένα σε βαθύ κόκκινο και διακοσμημένα με ανάγλυφες φιγούρες ανθρώπων από μαρμαροκονία, και που θεωρούνται ότι αντιπροσώπευαν τους Εννέα Κυρίους της Νύχτας, σύμφωνα με την μυθολογία των Μάγιας. Στο κέντρο υπάρχει μια ογκώδης πέτρινη σαρκοφάγος στην οποία βρίσκονταν τα λείψανα του πιο σεβαστού βασιλιά του Παλένκε.
Μέσα στον τάφο βρέθηκαν πολλά απ’ αυτά που θεωρήθηκαν σαν προσφορές – δύο σκαλισμένες σε νεφρίτη φιγούρες και δύο κεφάλια ωραιότατα φορμαρισμένα σε μαρμαροκονίαμα και εξαιρετικά ρεαλιστικά. Ο σκελετός του βασιλιά ήταν διακοσμημένος με σκουλαρίκια από νεφρίτη και φίλντισι, φορούσε περιδέραια από χάντρες νεφρίτη, τα δάχτυλα του ήταν καλυμμένα με δαχτυλίδια από νεφρίτη, ενώ σε κάθε χέρι και μέσα στο στόμα του υπήρχε ένα μεγάλο κομμάτι νεφρίτη. Το πιο όμορφο απ’ όλα ήταν που ο βασιλιάς φορούσε μια εκπληκτική μάσκα θανάτου από μωσαϊκό. Ήταν το πορτρέτο του πλήρες, με μεγάλη μύτη, κυρτό μέτωπο, το δέρμα φτιαγμένο από νεφρίτη και τα μάτια από λευκό όστρακο, με κατάμαυρες κόρες από οψιδιανό.
Ο Πακάλ, ανέπτυξε μια μεγάλη κατασκευαστική δραστηριότητα, με αποκορύφωμα το Ναό των Επιγραφών, που χρησίμευσε ως τάφος και μας αποκάλυψε, ακέραιο, ολόκληρο το τελετουργικό του θανάτου, όπως σε κανένα άλλο τάφο σε όλη την Κεντρική Αμερική. Είναι ενδιαφέρουσες οι τοιχογραφίες και κυρίως η πλάκα της σαρκοφάγου που παριστάνει τον Πακαλ τη στιγμή του θανάτου του.Ο Πακάλ και η μετάβασή του (θάνατος και επανεκκίνηση) παρουσιάζεται στη σαρκοφάγο, γιατί για τους Μάγιας «όλο το Σύμπαν ήταν γεμάτο συμβολικές έννοιες»
Οι περισσότεροι ερευνητές πιστεύουν ότι στα σκαλίσματα της σαρκοφάγου υπάρχει το κλειδί για την αληθινή προέλευση των Μάγιας.
Στο κέντρο της σαρκοφάγου, εικονίζεται ένας πιλότος ιπτάμενου σκάφους, την ώρα που εργάζεται στο εσωτερικό του (καμπίνα). Ξεχωρίζουν διάφορα όργανα και μηχανήματα, μοχλοί, πηδάλια, έμβολα, ελατήρια, σωληνώσεις, αγωγοί και κύλινδροι. Στο αρχαίο σχέδιο πάνω στην πέτρα απεικονίζεται ένα ανθρώπινο ον, να κάθεται
με το κορμί γερμένο προς τα εμπρός, έχοντας την στάση οδηγού σε αγώνες.
Φαίνεται να χειρίζεται μια σειρά από ακαθόριστα όργανα, έχοντας την
φτέρνα του αριστερού του ποδιού πάνω σε κάτι που μοιάζει με πετάλι. Το όχημα είναι μυτερό μπροστά, ενώ πίσω τελειώνει σε γλώσσες από φλόγες,
δίνοντας την εντύπωση του πυραύλου.
Σύμφωνα με τον Έριχ Φον Νταίνικεν, στην πλάκα που βρέθηκε στον τάφο του Πακάλ, απεικονίζεται ένας αστροναύτης που βρίσκεται στον θάλαμο ελέγχου του διαστημόπλοιου, καθώς αυτό απογειώνεται.Η περίφημη ταφική πλάκα του "Ναού των Επιγραφών", μεγέθους 3,8μ x 2,20μ και βάρους 5 τόνων, σκέπαζε ένα μονοκόμματο ογκόλιθο-σαρκοφάγο, που περιείχε τον σκελετό του Πακάλ.
Οι Μάγιας πίστευαν σε ένα είδος παράλληλων κόσμων και παράλληλων συμπάντων. Τον Κάτω Κόσμο, ή τόπο των Νεκρών, τον Πάνω Κόσμο ή Ουρανό τον τόπο των Ουράνιων Θεών και των προγόνων, και τον Μεσαίο Κόσμο, που αντιπροσώπευε τον δικό μας φυσικό κόσμο, τον κόσμο της Ύλης.
Οι αρχαίοι Μάγιας συμβόλιζαν αυτούς τους κόσμους και τις μεταξύ τους διασυνδέσεις σαν ένα δέντρο, που συνήθως ήταν το δέντρο σεΐμπα, το οποίο αντιπροσώπευε το ιερό «Δέντρο της Ζωής» που οι ρίζες του φτάνουν χαμηλά στον κάτω κόσμο, ενώ τα κλαδιά του αγγίζουν τον ουρανό.
Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι το Παλένκε ακολουθεί το τριπλό σχήμα: Γη, Ουρανός και Κάτω κόσμος. Στο κέντρο της πόλης βρίσκονταν τα ανάκτορα του ηγεμόνα, σύμβολο της γης και της εξουσίας. Στα βόρεια υψωνόταν οι ναοί και οι τάφοι των αρχόντων, που μετά το θάνατο τους μετατρέπονταν σε Θεούς.
Αυτό το σημείο της πόλης, συσχετισμένο με τον ουρανό, είχε συνήθως και μεγαλύτερο ύψος.
Το γήπεδο για το παιχνίδι της μπάλας και οι χώροι των θυσιών συσχετίζονταν με τον Κάτω Κόσμο και συχνά τοποθετούνταν ανάμεσα στους δύο προηγούμενους κόσμους.
Οι Μάγιας έκαναν προσφορές στους θεούς, μέσα από τελετουργικές αναπαραστάσεις και θυσίες. Συνδέονταν με τους προγόνους τους με αυτό τον τρόπο. Πίστευαν ότι κατάφερναν να αποκτήσουν προσωρινά, τις ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις των προγόνων τους. Το «αίμα» ήταν απαραίτητο στοιχείο στις θρησκευτικές τελετές τους. Ποιο άλλο πολυτιμότερο δώρο εκτός από το «αίμα» θα μπορούσε να προσφερθεί σαν αντάλλαγμα; Οι βασιλείς και οι ιερείς, έβγαζαν «αίμα» με τελετουργικό τρόπο, από διάφορα σημεία του σώματος (γλώσσα, λοβοί αυτιών, γεννητικά όργανα), αφού είχαν πρώτα υποβάλλει τον εαυτό τους σε στερήσεις ψυχής και σώματος (εγκράτεια, νηστεία, κάθαρση κ.α.). Φορούσαν στολές και κράνη που είχαν πάνω κρανία από ερπετά και φίδια. Το κράνος, αντιπροσώπευε «το πνεύμα».
Οι θυσίες ξεκίνησαν καθαρά από τον ίδιο τον εαυτό τους, αλλά αργότερα, η θυσία διαστρεβλώθηκε και επιβλήθηκε και στους άλλους, ιδιαίτερα στους νέους και υγιείς Μάγιας, μέσα από ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου.
Το παιχνίδι αυτό παιζόταν με παίκτες χωρισμένους σε δύο ομάδες και με μια βαριά λαστιχένια μπάλα σε μέγεθος ανθρώπινου κεφαλιού.Η κάθε ομάδα προσπαθούσε να περάσει την μπάλα από ένα στρογγυλό δακτύλιο ψηλά στον τοίχο, αλλά με μία προϋπόθεση. Έπρεπε να κρατάνε την μπάλα στον αέρα χτυπώντας την μόνο με τα γόνατα ,τους αγκώνες και τους γοφούς.
Το παιχνίδι λόγω της δυσκολίας του κρατούσε για πολλές ώρες και ο αρχηγός της ομάδας είχε άσχημο τέλος, του έκοβαν το κεφάλι.Στα αστεροσκοπεία τους παρατηρούσαν τόσο τα αστέρια, περισσότερο δε τις κινήσεις του πλανήτη της Αφροδίτης, αλλά συγχρόνως και το γήπεδο κάτω, όπου παιζόταν το ποδόσφαιρο με τη μπάλα.
Το τελετουργικό αυτό ποδόσφαιρο, παιζόταν σε συγκεκριμένες ημερομηνίες σύμφωνα με τα άστρα, που δήλωνε τον συνδυασμό των ψυχών που φεύγουν με την κίνηση του ηλίου, των αστεριών και των πλανητών.
Οι αρχαίοι Μάγιας έκαναν ανθρωποθυσίες με σκοπό να εξευμενίσουν την γονιμότητα της γης, να καθαγιάσουν την περιοχή όπου κτιζόταν ένα σπίτι και άλλους, που σχετίζονταν με την λατρεία στους θεούς. Αυτές τις πράξεις τις πραγματοποιούσαν αναισθητοποιώντας το άτομο με το δηλητήριο του βατράχου. Με τρόπο θρησκευτικό και χειρουργικό συνάμα ο chamán (τσαμάν, o μάγος-λειτουργός μεταξύ θεών και ανθρώπων που ήταν προικισμένος με μαντικές και ιατρικές ικανότητες) αφαιρούσε την καρδιά με ειδικά εργαλεία, την προσέφερε στους θεούς και, τελικά, έθαβε το άτομο στην γη για να γίνει πιο εύφορη.
Στις αρχές του καλοκαιριού του 1920, στην περιοχή της βρετανικής Ονδούρας, κάπου μέσα στη ζούγκλα, μια αρχαιολογική αποστολή με επικεφαλής τον Φρέντερικ Μιτσελ ανακαλύπτει ένα από τα πιο παράξενα αντικείμενα που έχουν βρεθεί ποτέ: ένα κρυστάλλινο κρανίο φτιαγμένο από ορυκτό. Όταν αργότερα έφερε το εύρημά του στο φως της δημοσιότητας, η επιστημονική κοινότητα έμεινε έκθαμβη. Το εύρημα εντυπωσίασε βαθιά τους αρχαιολόγους. Ακόμα περισσότερο όμως εντυπωσίασε τους επιστήμονες, γιατί το παράξενο αυτό κρανίο είναι τόσο τέλειο που με κανένα σύγχρονο μέσο, ούτε καν με λέιζερ, δε θα μπορούσε να φτιαχτεί. Η ιδιαιτερότητα οφείλεται στον τρόπο κατασκευής του και στο υλικό. Είναι φτιαγμένο από ένα μόνο, καθαρό, διάφανο κρύσταλλο χαλαζία. Τα κοιλώματα των ματιών, οι αψίδες των παρειών, η κάτω σιαγόνα που είναι κινητή είναι τέλεια κατασκευασμένα, αλλά δίχως την παραμικρή γρατσουνιά ή σημάδι. Αυτό σημαίνει πως δε χρησιμοποιήθηκαν μεταλλικά εργαλεία για την επεξεργασία του. Οι ειδικοί που εξέτασαν με τις πιο σύγχρονες μεθόδους αυτό το κρανίο σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Για πολλούς το κρυστάλλινο κρανίο, που φιλοξενείται σήμερα στο Μουσείο του Ανθρώπου στο Παρίσι, είναι ένα αντικείμενο που προέρχεται από έναν πολιτισμό εξαιρετικά υψηλό που κατείχε ευρύτερες γνώσεις από τις δικές μας.
Το κρανίο θεωρείται από τον υπόλοιπο κόσμο, σύμβολο θανάτου. Όμως οι Μάγιας καθώς και άλλες αρχαίες φυλές της Κεντρικής Αμερικής κατανοούσαν το θάνατο εντελώς διαφορετικά. Γι’ αυτούς ο θάνατος δεν ήταν μια πλήρης παύση που θα έπρεπε να φοβάσαι. Ήταν κάτι που έπρεπε ν’ αποζητάς, μια μεγάλη ευκαιρία να ενωθείς με τον κόσμο των πνευμάτων και τους προγόνους. Για τους αρχαίους αυτούς λαούς, ο θάνατος ήταν μέρος της ισορροπίας της φύσης, μέρος της απόδοσης στη Μητέρα Γη της ζωής που αυτή είχε δώσει.
Σύμφωνα με έναν παλιό θρύλο των ιθαγενών της Αμερικής, υπάρχουν δεκατρία κρυστάλλινα κρανία, στο μέγεθος του φυσιολογικού ανθρώπινου κρανίου, με κινητή σιαγόνα, τα οποία λέγεται ότι μιλούν ή τραγουδούν. Φημολογείται ότι τα κρανία αυτά, περιέχουν σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την προέλευση, το σκοπό και το πεπρωμένο της ανθρωπότητας, καθώς και απαντήσεις για τα μεγαλύτερα μυστήρια της ζωής και του σύμπαντος. Οι πληροφορίες αυτές δεν είναι μόνο σημαντικές για το μέλλον αυτού του πλανήτη, αλλά ζωτικές και για την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου γένους. Σύμφωνα με τις αρχαίες αυτές διδασκαλίες, κάποια μέρα όλα τα κρυστάλλινα κρανία θα ανακαλυφθούν ξανά και θα συγκεντρωθούν, ώστε να είναι πλέον διαθέσιμη η συλλογική τους σοφία, αλλά το ανθρώπινο είδος πρέπει να έχει εξελιχθεί αρκετά, τόσο ηθικά όσο και πνευματικά, για να μην κάνει κακή χρήση της σπουδαίας αυτής γνώσης.Μία από τις παραλλαγές του θρύλου, λέει ότι στον Κόσμο υπάρχουν δώδεκα πλανήτες που κατοικούνται από ανθρώπινα όντα, και ότι για καθέναν από αυτούς τους πλανήτες υπάρχει ένα κρανίο, συν ένα δέκατο τρίτο κρανίο που είναι ζωτικής σημασίας για τον καθένα από τους κόσμους αυτούς.
Οι λαοί, στη πορεία της ζωής, χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους μέτρησης του χρόνου. Για τη φυλή των Μάγιας υπήρχε ένα ημερολόγιο με ιδιαιτερότητες και φιλοσοφία σύλληψης του χρόνου, διαφορετική από τη δική μας.
Το Ημερολόγιο των Μάγιας ελάχιστα έμοιαζε με οποιαδήποτε άλλο γνωστό ημερολογιακό σύστημα άλλου λαού. Για τους Μάγιας, οι αριθμοί ήταν εκδηλώσεις του πνεύματος. Το ημερολογιακό τους σύστημα, ήταν περίπλοκο αλλά και ακριβές, με πρωταρχικό στόχο την προφητεία και την πρόβλεψη. Στο ημερολόγιό τους, καμία μέρα δεν έμοιαζε με την άλλη. Προσδιόριζε τι ήταν η κάθε ημέρα, τι συμβαίνει στην συγκεκριμένη ημέρα, αλλά και που βρίσκεται η γη σε σχέση με τα άλλα ουράνια σώματα. Αποτελούσε μοναδική οντότητα που εγκυμονούσε μεγάλης σημασίας στοιχεία για το μέλλον. Το ημερολόγιο των Μάγιας, θεωρείται το ακριβέστερο ημερολόγιο στην ανθρώπινη ιστορία.
Αντιλαμβανόντουσαν τον χρόνο σαν συναρμοσμένους τροχούς, όπου θεϊκές, ανθρώπινες και φυσικές δυνάμεις εμπλέκονταν σε μία αδιατάρακτη συμφωνία. Οι γνώσεις της αστρονομίας μας εντυπωσιάζουν. Χρησιμοποίησαν τις μετρήσεις της κίνησης της γης με ακρίβεια, καθώς των κύκλων του Ηλίου και της Σελήνης.
Τα ημερολόγια που είχαν ήταν δύο κύρια: ένα Ηλιακό 365 ημερών, το «τουν» κι ένα Ιερό 260 ημερών το «Τζόλκιν».
Το Ιερό κρατούσε τα μυστικά της σοφίας της δημιουργίας. Είχε δύο κύκλους ημερών, ένα 13 αριθμημένων ημερών κι ένα 20 ονομαζόμενων ημερών. Και οι δύο αυτοί κύκλοι επαναλαμβάνονταν ανά 260 ημέρες, κρατώντας ημερολόγιο που αντιστοιχεί με τους κύκλους των ηλιακών κηλίδων που ακολουθούν τις ηλιακές μαγνητικές μεταπτώσεις. (οφείλονται στην διαφορά ταχύτητας περιστροφής των πόλων σε σχέση με τον ισημερινό του ήλιου) Το ημερολόγιο αυτό θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό μιας και οι μαγνητικές μεταπτώσεις της ηλιακής ακτινοβολίας μπορούσαν να υπολογιστούν ή και να προβλεφθούν κάνοντας γνωστές τις επιδράσεις του πάνω στους ανθρώπους. Το Τζόλκιν έδινε νόημα στην κάθε μέρα και έλεγε στους ανθρώπους, τι θα έπρεπε να κάνουν την συγκεκριμένη ημέρα, διότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο νόημα-δώρο στην κάθε ημέρα ξεχωριστά. Και το πιο σημαντικό: «Η μέρα που γεννήθηκες, προσδιορίζει το ρόλο σου στη ζωή».
Συναρμοσμένα και τα δύο ημερολόγια, έδιναν κύκλους 52 ετών. Ο χρόνος και η θρησκεία συνδέονταν. Κάθε ημέρα, κάθε χρόνος, κάθε δεκαετία, κάθε αιώνας και κάθε χιλιετία είχαν τον δικό τους διαφορετικό Θεό. Όλοι οι Θεοί εμπλέκονταν σε μία συνεχή και κυκλική διαδοχή, με ενδιάμεσα χρονικά διαστήματα από Θεό σε Θεό.
Υπολόγισαν την διάρκεια κύκλου των ηλιακών κηλίδων σε 68.302 ημέρες. Μετά από 20 τέτοιες περιόδους υπάρχει αναστροφή μαγνητικού πεδίου.
Έτσι ήταν σε θέση να προβλέψουν την παρακμή τους μετά το 620 μ.Χ. όταν η έξαρση των μαγνητικών κηλίδων οδήγησε σε παρατεταμένη ξηρασία στην περιοχή τους αλλά και σε δραματική πτώση της ανθρώπινης γονιμότητας, παιδική θνησιμότητα κλπ. Βάση του ίδιου συστήματος υπολογισμού η επόμενη μεγάλη μαγνητική αναταραχή του μαγνητικού πεδίου του ήλιου που μπορεί να προκαλέσει εξίσου μεγάλη αντίδραση στο γήινο μαγνητικό πεδίο, υπολογίζεται από τους Μάγιας το 2012. Ξεκίνησε το 3114 π.Χ. και με διάρκεια ενός «μπακτούν» 1.872.000 ημέρες θα τελειώσει το 2012.Στις 13 Αυγούστου το 3114π.Χ. είναι η πρώτη φορά που η Αφροδίτη εμφανίστηκε πάνω στον ορίζοντα της Γης και θεωρείται η έναρξη «0» του Ημερολογίου. Ο αστερισμός των Πλειάδων ήταν ο προάγγελος της Αφροδίτης.
Το τέλος του Ημερολογίου είναι στις 21 Δεκεμβρίου 2012 λίγο πριν τη Δύση. Η Αφροδίτη θα βυθιστεί κάτω από τον Δυτικό ορίζοντα και ταυτόχρονα θα ανατείλουν οι Πλειάδες, πάνω από τον ορίζοντα στην Ανατολή. Συμβολικά είναι ο θάνατος της Αφροδίτης και η γέννηση των Πλειάδων. Θα τελειώσει ο κύκλος του χρόνου όπου κυβερνά η Αφροδίτη. Το ερώτημα που οι Μάγιας θέτουν είναι:
«Μετά το τέλος του κύκλου, ο κόσμος θα πεθάνει ή θα αρχίσει ένας νέος κύκλος…ένας καινούργιος κόσμος;;
Κάλλη Σκαρλάτου
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Yoga World", τον Ιούλιο του 2008
(Απαγορεύεται η ολική ή μερική αναπαραγωγή της σελίδας και/ή των περιεχομένων της, χωρίς τη σαφή αναφορά στο http://kalliskarlatou.blogspot.gr και στα ονόματα των συγγραφέων, ως Πηγή)
